Muzyka. Zakazane jest słuchanie innej muzyki niż gloryfikującej reżim.

Posiadanie iPhone’a. I każdego sprzętu elektronicznego wyprodukowanego na Zachodzie.

Używanie niewłaściwej nazwy kraju. Jedyna dozwolona nazwa to Koreańska Republika Ludowo-Demokratyczna. Używanie nazwy Korea Północna jest zabronione.

Robienie zdjęć. Zakaz ten dotyczy przede wszystkim zagranicznych turystów, którzy mogą fotografować wyłącznie to, na co zgodzi się ich opiekun. W skrócie: nie można robić zdjęć żołnierzom, na punktach kontrolnych, ukazujących biedę... No i nie można mieć zbyt długich obiektywów.

Nieodpowiednia fryzura. Mężczyźni i zamężne kobiety mają do dyspozycji jedynie 28 fryzur zaaprobowanych przez państwo. Szaleństwo na głowie tu nie przejdzie.

Podróże po Korei. Nie można bez pozwolenia i wyraźnego celu podróżować po kraju. Do tego dochodzą względy praktyczne: mniej niż jeden samochód przypada na 1000 Koreańczyków.

Religia. Korea Północna jest oficjalnie ateistycznym krajem. Mimo że formalnie istnieje swoboda wyznania, w praktyce państwo prześladuje wszelkie związki religijne. Były również przypadki kary śmierci dla osób, które posiadały Biblię.

Rozmowy międzynarodowe. Za próbę nawiązania kontaktu ze światem zewnętrznym, na przykład z krewnymi w Korei Południowej, grozić może nawet śmierć.

Pornografia. Zakazana jest produkcja, rozpowszechnianie oraz import pornografii. Istnieje czarny rynek, mimo wysokich kar. To, co zakazane dla ludu, cieszy się jednak popularnością wśród uprzywilejowanych grup. Wiadomo, że wielkim miłośnikiem filmów dla dorosłych był były przywódca Kim Ir Sen. Wobec pozostałych reżim jest bezwzględny: Kim Dzong Un nakazał egzekucję nawet swojej byłej kochanki, bo nagrała sekstaśmę.

Internet. Nie istnieje powszechny dostęp do internetu. Jedyne, z czego można korzystać, to sieć intranetu Kwangmyong, z odpowiednio wyselekcjonowaną przez państwo treścią. Z internetu korzystać może tylko ścisła elita.

Noszenie dżinsów. Powód? Oczywisty: symbolizują amerykański imperializm.