Rozwód rodziców bywa dla niektórych dzieci tak traumatycznym przeżyciem, że nie od rzeczy jest porównanie z osieroceniem, śmiercią rodzica. Tak być nie musi, ale ważne, by oboje rodzice zrozumieli nieuchronność trudnych myśli, emocji, zachowań człowieka, którego sprowadzili na świat i obiecali mu rodzinę.
Co ono myśli i czuje
Jeśli rodzina rozpada się, dziecko automatycznie traci poczucie bezpieczeństwa i stabilizacji, odczuwa lęk, zagrożenie i obawę wywołane nieznanymi dla niego okolicznościami. Nieuniknione w takiej sytuacji zmniejszenie częstotliwości kontaktów z jednym z rodziców wiąże się ze znacznym ograniczeniem lub zerwaniem dotychczasowych, stałych dla niego więzi uczuciowych.
Dziecko początkowo przez dłuższy czas ma nadzieję, że rodzice znowu będą razem, zwłaszcza jeśli w przeszłości, po chwilach kryzysu małżeńskiego, następowało pojednanie i powrót rodzica do domu. Rozpad rodziny sprawia, iż dziecko w wielu sferach funkcjonowania społecznego wykazuje zachowania odbiegające od dotychczasowych. Traci poczucie pewności siebie w relacjach z innymi, może myśleć, że jest niekochane i nikomu niepotrzebne. Często wykazuje skłonności do ukrywania swojej rozpaczy, a przy tym wycofuje się z kontaktów z rówieśnikami, nie potrafi się skoncentrować, zapomina o obowiązkach szkolnych i domowych lub wykonuje je pobieżnie.
Rozwód rodziców jest szczególnie bolesny w sytuacji, gdy doszło do rozdzielenia rodzeństwa, bo to dla dziecka podwójna strata. Starsze rodzeństwo często czuje się odpowiedzialne za rozpad rodziny. Żyje w przekonaniu, że gdyby zachowywało się lepiej, bardziej pomagało i opiekowało się młodszym, wszyscy byliby razem.