Niemieckie słowo Gestalt oznacza kształt, formę, postać (jak rozumieć ten wieloznaczny termin pochodzący z języka niemieckiego w kontekście psychologicznym, wyjaśniają terapeuci w rozmowie obok). Zaczynem do powstania terapii Gestalt było wystąpienie Fryderyka Perlsa na kongresie psychoanalitycznym w 1936 r. w Marienbadzie. Zaproponował on wzbogacenie psychoanalizy o model rozwoju dziecka, oparty na obserwacji i zrozumieniu procesu odżywiania.
Perls, sam będąc ojcem dwójki dzieci, zauważył, że rozwój uzębienia umożliwia przetwarzanie stałego pokarmu na papkę łatwo przyswajalną w układzie trawiennym. Tym samym wzrasta samodzielność dziecka w zaspokajaniu głodu. Zakłócenia w naturalnym używaniu zębów, np. pod wpływem wymagań wychowawczych, stają się wyuczonym sposobem jedzenia (np. odgryzanie i szybkie przełykanie dużych kawałków trudnych do strawienia). Perls nazwał to oporami dentalnymi. Uważał, że nauczenie się zaspokajania głodu jest podstawowym, po oddychaniu, procesem świadomości ludzkiej. Stanowi matrycę stylu zaspokajania przez człowieka potrzeb w interakcji ze środowiskiem.
Głównymi pojęciami teoretycznymi terapii Gestalt są: agresja, kontakt i twórcza adaptacja.
Agresja to naturalna zdolność organizmu – dążenie, by aktywnie zaspokoić swoje potrzeby.
Kontakt to zdolność do przepływu i wymiany pomiędzy osobą a jej otoczeniem – zapewnia zaspokajanie potrzeb i wzrost osoby.
Twórcza adaptacja jest naturalną zdolnością każdego człowieka do tworzenia nowych sposobów działania w obliczu nowej i – z tego powodu – trudnej sytuacji.