Katarzyna Czarnecka: – Czy człowiek ma tylko jedno ego?
Irena Dzwonkowska: – Ego to termin zaczerpnięty z psychoanalizy, oznaczający dosyć specyficzny sposób rozumienia ludzkiego Ja. Jednak jeśli popatrzymy na osobowość człowieka z perspektywy poznawczej, zobaczymy wielość owych Ja. Dotyczą one wiedzy o sobie w odniesieniu do różnych aspektów funkcjonowania: społecznego, intelektualnego, fizycznego. A także tego, jakie się ma osiągnięcia, jakie błędy popełnia, jakie się ma wady itd. Czyli to różne informacje, oceny, emocje i motywy.
Jak człowiek sobie z tymi różnymi Ja radzi?
Różnie. To bardzo ważny element zdrowego funkcjonowania – różne elementy ludzkiego Ja powinny się ułożyć w jeden nurt. Czasami integrują się pięknie i zgrabnie, przy czym nad tym, w jaki sposób, psychologowie wciąż się zastanawiają. Ale jest ich bardzo dużo i często nie do końca ze sobą grają, a wtedy człowiek odczuwa silny ból psychiczny.
Czy w dezintegracji mieści się sytuacja, w której człowiek przybiera dla różnych ludzi różne maski?
Wiedza o sobie, często mocno prywatna, nawet intymna, i to, co się pokazuje światu, mieszczą się po prostu w tej wielości. Carl Gustav Jung mówił o personie. I ostrzegał, że niektórzy ludzie gubią poczucie tego, co jest wewnętrznym Ja, bardzo wrażliwym na zranienia – a u niektórych może i nadmiernie – a co sztucznością, autoprezentacją.
Taka druga twarz to udawanie?
Czasami człowiek bywa w kontaktach z innymi ludźmi przebojowy czy nawet agresywny, a wewnętrznie niezwykle nieśmiały. Maską zazwyczaj chroni tę wiedzę, której nie chce pokazać światu – z lęku przed zranieniem właśnie. Optymalnie jest umieć oddzielić jedną twarz od drugiej i nie dopuszczać, żeby one się ze sobą zrastały.