PAWEŁ WALEWSKI: – Niektórzy nazywają chorobę Alzheimera rdzewieniem mózgu. To celne porównanie?
DR N. MED. ANNA BARCZAK: – W żadnym razie! To jakaś bajkowa paralela, która nie ma z rzeczywistością nic wspólnego.
Ale gdybym powiedział, że to jest choroba neurozwyrodnieniowa lub neurodegeneracyjna – zaakceptuje to pani?
Tak, bo to właściwe określenia. Mamy tu do czynienia z procesem zaczynającym się wiele lat przed wystąpieniem pierwszych objawów.
Może strach przed alzheimerem, przynajmniej u części osób, bierze się z niezrozumienia fachowych pojęć?
Oczekuje się od specjalistów, że w uproszczony sposób będą w stanie odpowiedzieć na rozmaite pytania i znajdą rozwiązanie każdego problemu. Pacjenci i ich rodziny przychodzą z wycinkami gazet, w których znajdują doniesienia o jakichś odkryciach albo mówią, że w telewizji widzieli, jak można w próbce krwi wykryć predyspozycje do tej choroby lub potwierdzić jej diagnozę. W każdym z takich newsów są okruchy prawdy, ale... Tych „ale” jest zazwyczaj mnóstwo, gdyż okazuje się, że choroba Alzheimera – począwszy od definicji – to skomplikowane zagadnienie.
Kiedyś to była starcza skleroza.
Panu też się wydaje, że Auguste Deter, słynna pierwsza pacjentka Alojzego Alzheimera, którą sportretowano przygaszoną, z opadającymi w nieładzie włosami i złożonymi na piersi rękami, uosabia takich chorych? Otóż ona wcale nie była przedstawicielką typowych pacjentów, zresztą dlatego Alzheimer się nią zainteresował. Gdy ją poznał, miała zaledwie 51 lat – i to go tak zdumiało, ponieważ wielokrotnie wcześniej spotykał chorych z podobnymi objawami, czyli zaburzeniami orientacji, pamięci i zmiennym nastrojem, ale byli oni przeważnie już po siedemdziesiątce.