Pierwszym olimpijczykiem, który zgodził się poddać badaniom mającym wyjaśnić szczególne predyspozycje biegowe czarnoskórych lekkoatletów, był Jesse Owens, multimedalista igrzysk w Berlinie w 1936 r. Swoje tryumfy miał zawdzięczać dłuższym ścięgnom Achillesa, czego jednak nie potwierdzono (okazało się, że miał je nawet krótsze niż inni sprinterzy). 40 lat później opublikowano nowe badania – tym razem wskazano na inne różnice w budowie czarnoskórych biegaczy, które miałyby dawać im przewagę nad białymi: krótszy tułów, węższe biodra, dłuższe nogi, mniejsza zawartość tkanki tłuszczowej, masywniejsze uda, smuklejsze łydki, większa liczba szybkokurczliwych włókien mięśniowych, które umożliwiają szybsze zrywy.
Jeszcze nowsze badania zwróciły uwagę na bardziej oszczędne gospodarowanie tlenem przez lekkoatletów z Afryki – po osiągnięciu określonego tempa zużywają go mniej niż inni biegacze. Wszystko to jednak wcale nie tłumaczy przewagi jednej rasy nad inną w różnych dyscyplinach sportowych, choć oczywiście można zapytać, dlaczego akurat Kenijczycy i Etiopczycy są najlepszymi maratończykami, Afroamerykanie odnoszą sukcesy w koszykówce, a w podnoszeniu ciężarów przoduje pogranicze Europy i Azji? Rozwiązanie tej zagadki może zresztą tylko pośrednio tkwić w genetyce – sukces w sporcie zależy przecież nie tylko od predyspozycji fizycznych i wydolności, ale też od cech charakteru: motywacji i wytrwałości.