Informacje genetyczne zapisane w DNA mówią wiele o kształtowaniu się współczesnych populacji. Co rusz dowiadujemy się, które z haplogrup (grup cząsteczek na chromosomie Y lub mitochondrialnym DNA) najliczniej występują w danej części świata, gdzie powstały i jak są stare. Badacze twierdzą, że charakterystyczne zestawy genów są typowe dla mieszkańców pewnych obszarów geograficznych i korelują z rozmieszczeniem współczesnych etnosów i nacji. Genetycy potrafią określić miejsce pochodzenia, kolor skóry czy oczu, a informacja, że ktoś ma zestaw genów typowy dla mieszkańca zachodniej Afryki, pozwala przyporządkować go do odpowiedniej kultury. W przypadku DNA współczesnych można sprawdzić wyniki, pytając badaną osobę, od której pobraliśmy próbkę, o język i poczucie narodowej przynależności. Ale przy analizie DNA kopalnego nie ma takiej możliwości, więc wiedza o pradawnych kulturach opiera się na zachowanych w ziemi pozostałościach materialnych, milczących na temat etnosu czy języka.
Badanie DNA pozwala powiedzieć, czy dana osoba pochodzi z Azji, Afryki, Ameryki lub Indii. – Na poziomie kontynentalnym rozdzielczość jest bardzo dobra, gorzej z odróżnianiem Europejczyka wschodniego od zachodniego – tłumaczy prof. Tomasz Grzybowski, kierownik Katedry Medycyny Sądowej Collegium Medicum Uniwersytetu im. Mikołaja Kopernika. – Niektórzy genetycy twierdzą wręcz, że w Europie przepływ genów był tak duży, że trudno w ogóle mówić o odrębnych genetycznie populacjach. Jednak badania trwają i coraz więcej wiemy na temat regionalnych różnic w genach.