Zapaść zaczęła się od tego, że kraje znad Zatoki Perskiej nagle podniosły ceny ropy naftowej i ograniczyły jej wydobycie. Wywołało to najpierw zdumienie, a potem panikę – od Nowego Jorku przez Londyn i Paryż po Tokio. Świat zachodni doznał szoku, który można porównać do ciężkiego zawału. Pacjent przeżył i szybko przywrócono mu krążenie. Ale lekcję zapamiętał na długo.
Największy w historii kryzys energetyczny nie trwał długo – zaczął się w październiku 1973 r., a skończył wiosną 1974 r. Stopniowo znoszono zakazy używania samochodów, przywracano zawieszone połączenia lotnicze, otwierano stacje benzynowe, latarnie i reklamy znów rozświetlały mroki nocy. Tylko ekonomiści wyliczali, ile miliardów dolarów straciła zachodnia gospodarka, a politycy zaczęli wyciągać wnioski z ostatnich wydarzeń. O bezpieczeństwie energetycznym debatowano na okrągło.
Zapadały pierwsze decyzje. Zdecydowano, że trzeba powiększyć strategiczne zapasy surowca. Powołano Międzynarodową Agencję Energii, która miała pilnować, by na rynku energii nie zdarzyło się nic niespodziewanego. No i rozpoczęto poszukiwania nowych źródeł energii. Już w marcu 1974 r., gdy kryzys jeszcze się tlił, premier Francji Pierre Messmer ogłosił gigantyczny program całkowitego przestawienia swojego kraju na energetykę jądrową. Zakładał on zbudowanie 80 reaktorów do 1985 r. i 170 reaktorów do 2000 r. Pierwsze trzy elektrownie zaczęto budować już kilka miesięcy później. Finalnie Francja w ciągu kolejnych 15 lat zbudowała 56 reaktorów. Tą samą drogą podążyły: Japonia, USA, Niemcy, Wielka Brytania.
Dmuchnęło prądem
Ale szukano też innych niż atom pomysłów. W USA prezydent Richard Nixon ogłosił projekt Independence, w ramach którego rozpoczęto badania nad zielonymi źródłami energii.