Alfred Korzybski, autor „Semantyki ogólnej”, wsławił się stwierdzeniem „mapa nie jest terytorium”. Miał na myśli, że nie istnieje tzw. obiektywna rzeczywistość (a przynajmniej nie mamy do niej dostępu), postrzegamy ją w sposób subiektywny, za pomocą symbolicznych reprezentacji. Refleksja Korzybskiego posłużyła za inspirację dla rozwoju współczesnych interfejsów komputerów, w których komputery są traktowane jako technologie służące wzmocnieniu ludzkiego umysłu lub raczej wzmocnieniu możliwości przetwarzania symbolicznego. Obcowanie z tego rodzaju rzeczywistością alternatywną nie jest jednak niczym nowym. Przez cały dotychczasowy okres ludzkiej cywilizacji podstawowym rodzajem świata wirtualnego, a zarazem najważniejszym narzędziem przystosowawczym człowieka, była kultura. To, co naturalne, od zawsze dane było nam odbierać przez kulturowo wytwarzane okulary. W istocie technologie komputerowe nie stworzyły więc wirtualnej rzeczywistości, ona jest niejako nieodłączną częścią konstruującą Homo sapiens.
Rzeczywistość hybrydowa
Dzięki dynamicznemu rozwojowi technologii cyfrowych jesteśmy świadkami zacierania się granic między tradycyjnie pojmowanym światem realnym a światem wirtualnym. W przeciwieństwie bowiem do znanych dotąd przestrzeni fizycznych, wirtualna jej wersja nie ma terytorialnych granic ani fizycznych ograniczeń. W połączeniu z internetem dzięki któremu po raz drugi w przeciągu ledwie 200 lat ludzkość pokonała czas i przestrzeń rzeczywistość wirtualna staje się równorzędnym miejscem funkcjonowania człowieka. Pierwszym wynalazkiem pozwalającym przezwyciężyć te nieprzezwyciężalne wydawało się wartości był telegraf, stąd nazywa się go internetem epoki wiktoriańskiej.
Dziś za sprawą mediów cyfrowych, które umożliwiają ciągłą komunikację w czasie rzeczywistym, trójwymiarowa dotąd przestrzeń została wzbogacona o czwarty, informacyjny wymiar.