Nestorianizm. Nie mamy żadnych pewnych wiadomości o chrześcijanach w Chinach przed panowaniem dynastii Tang (618–906). Według informacji zapisanych na odkrytej w XVII w. w Xianfu steli z 781 r. (potwierdzonych przez dokumenty znalezione w Dunhuangu), nestorianizm (mingjiao, czyli jasna lub wspaniała nauka) pojawił się w Chinach w 635 r., gdy Ahaber z Daqin (Syrii?) został przyjęty przez cesarza Taizonga. (Nestorianizm był doktryną chrześcijańską, głoszącą, że Jezus składa się z dwóch odrębnych bytów: ludzkiego i boskiego; został uznany za herezję i potępiony na soborze efeskim w 431 r.). Za zgodą władcy święte księgi religii przetłumaczono na chiński i umieszczono w bibliotece cesarskiej, a w stolicy wybudowano klasztory i miejsca kultu. Prześladowania religijne z 845 r. dotknęły także nestorianizm, który na kilka wieków praktycznie zniknął z Chin, po czym odrodził się częściowo pod panowaniem mongolskiej dynastii Yuan (1267–1368). Nestorianie, którzy po upadku kalifatu abasydzkiego przetrwali w Azji Centralnej, dość często przenosili się do Chin, a w 1275 r. w Pekinie powstała metropolia z biskupem nestoriańskim.
Misjonarze. Pod panowaniem dynastii Yuan (1279–1368) nastąpiło ożywienie kontaktów lądowych między Chinami i chrześcijańskim Zachodem, gdy papież zaczął wysyłać do Mongołów swoich emisariuszy, upatrując w nich ewentualnych sojuszników w walce z muzułmanami. W 1294 r. do Pekinu przybył franciszkanin Jan de Montecarvino; został przyjęty przyjaźnie i uzyskał zgodę na nauczanie.