Nestorianizm. Nie mamy żadnych pewnych wiadomości o chrześcijanach w Chinach przed panowaniem dynastii Tang (618–906). Według informacji zapisanych na odkrytej w XVII w. w Xianfu steli z 781 r. (potwierdzonych przez dokumenty znalezione w Dunhuangu), nestorianizm (mingjiao, czyli jasna lub wspaniała nauka) pojawił się w Chinach w 635 r., gdy Ahaber z Daqin (Syrii?) został przyjęty przez cesarza Taizonga. (Nestorianizm był doktryną chrześcijańską, głoszącą, że Jezus składa się z dwóch odrębnych bytów: ludzkiego i boskiego; został uznany za herezję i potępiony na soborze efeskim w 431 r.). Za zgodą władcy święte księgi religii przetłumaczono na chiński i umieszczono w bibliotece cesarskiej, a w stolicy wybudowano klasztory i miejsca kultu. Prześladowania religijne z 845 r. dotknęły także nestorianizm, który na kilka wieków praktycznie zniknął z Chin, po czym odrodził się częściowo pod panowaniem mongolskiej dynastii Yuan (1267–1368). Nestorianie, którzy po upadku kalifatu abasydzkiego przetrwali w Azji Centralnej, dość często przenosili się do Chin, a w 1275 r. w Pekinie powstała metropolia z biskupem nestoriańskim. Misjonarze. Pod panowaniem dynastii Yuan (1279–1368) nastąpiło ożywienie kontaktów lądowych między Chinami i chrześcijańskim Zachodem, gdy papież zaczął wysyłać do Mongołów swoich emisariuszy, upatrując w nich ewentualnych sojuszników w walce z muzułmanami. W 1294 r. do Pekinu przybył franciszkanin Jan de Montecarvino; został przyjęty przyjaźnie i uzyskał zgodę na nauczanie. Jego efektem było nawrócenie kilku tysięcy ludzi i wybudowanie katedry, ale po upadku dynastii Yuan chrześcijaństwo ponownie znikło z Chin. Portugalczycy dotarli do Chin w 1515 r.; wraz z nimi przybyli także pierwsi misjonarze, wśród nich jezuici Michele Ruggieri (1543–1607) i Matteo Ricci (1552–1610). W swej działalności misyjnej początkowo nawiązywali do buddyzmu, ale zorientowawszy się, że uniemożliwi im to poruszanie się wśród elit, zwrócili się ku konfucjanizmowi. Ricci przez swe studia nad konfucjanizmem doszedł do wniosku, że Chińczycy znają koncept najwyższego, monoteistycznego Boga, i był zdania, że „doktryny chrześcijańskie znajdują się w klasycznych tekstach chińskich, choć w ukryciu”. Jego pamiętniki i „Historia nauczania chrześcijaństwa w Chinach”, zawierające opisy rządów i praw chińskich, miały wpływ na oświecenie w Europie. Cesarska przychylność dla jezuitów zyskała im stałe miejsce na dworze, przede wszystkim w urzędzie astronomii. Wśród wybitnych jezuitów wymienić należy Polaka Michała Boyma (1612?–59), autora pierwszej mapy z prawidłowo przedstawioną Koreą, Wielkim Murem i pustynią Gobi oraz dzieła „Flora sinensis”; w czasie walk lojalistów mingowskich z Mandżurami został wysłany do Europy, by prosić o wsparcie dla Mingów. Misyjna działalność jezuitów w Chinach doprowadziła do słynnej kontrowersji wokół rytuałów, czyli sporu między propagującymi koncepcję akomodacji (tzn. dopasowania nauk chrześcijańskich do warunków rodzimych; chodziło o zezwolenie na udział w kulcie przodków) jezuitami a innymi zakonami katolickimi. Kontrowersja została zakończona w połowie XVIII w. bullą papieską przeciwną koncepcjom jezuickim. Wiek XVIII i pierwsza połowa XIX to okres nieprzychylności elit rządzących wobec chrześcijaństwa; misjonarze katoliccy uważani byli za szpiegów Zachodu. Oblicza się, że w Chinach było wówczas prawdopodobnie ok. 200 tys. chrześcijan we wszystkich prowincjach, z wyjątkiem Gansu, Mongolii, Turkiestanu Wschodniego i Tajwanu. Metody misjonarzy katolickich obejmowały uczenie się języka, przyjmowanie chińskiego ubioru i życie na wzór chiński, a także zapoznawanie Chińczyków ze zdobyczami nauki europejskiej – matematyką, kartografią, mechaniką itd. Od połowy XIX w. do Chin zaczęli przybywać misjonarze protestanccy, którym początkowo wolno było działać