Morze Pińskie. Od momentu utworzenia Marynarki Wojennej rozkazem Naczelnika Państwa z 28 listopada 1918 r., do objęcia Pomorza w lutym 1920 r., polskie okręty były obecne jedynie na wodach śródlądowych. Pierwszą formacją w ramach MW była Flotylla Wiślana, sformowana jeszcze pod koniec 1918 r.; drugą zaś właśnie Flotylla Pińska, powstała kilka miesięcy później w obliczu wojny z bolszewicką Rosją.
Potrzeba jej utworzenia wynikała ze specyficznych warunków obszaru, na którym miała operować: mającego duże strategiczne znaczenie dorzecza Prypeci, umożliwiającego komunikację pomiędzy różnymi systemami wodnymi – połączonego z Wisłą i Bałtykiem poprzez Pinę, Kanał Królewski i Bug; z Niemnem poprzez Kanał Ogińskiego i Szczarę; z Morzem Czarnym przez Dniepr, którego Prypeć jest dopływem. Owo dorzecze, wówczas w dużej mierze nieuregulowane, w okresie wiosenno-letnim wraz z pobliskimi jeziorami, bagnami i starorzeczami tworzyło ogromne rozlewisko (zwane potocznie Morzem Pińskim), w którym komunikacja lądowa stawała się prawie niemożliwa.
Na wojnie z bolszewikami. Zalążkiem utworzonej 19 kwietnia 1919 r. flotylli były trzy uzbrojone w Pińsku motorówki, stopniowo jednak jej siła bojowa wzrastała, poprzez mobilizację lub zdobycie kolejnych jednostek. Do pierwszych potyczek z bolszewikami doszło wprawdzie już pod koniec maja, jednak chrztem bojowym flotylli był udział w zdobyciu miasteczka Horodyszcze (3 lipca, później uznany za święto jednostki). W kolejnej kampanii pińscy marynarze wsławili się wielogodzinną bitwą pod Czarnobylem 27 kwietnia 1920 r. Wkrótce potem zdobycie Kijowa i opanowanie ponad 300-kilometrowego odcinka Dniepru pozwoliło na stworzenie oddzielnej Flotylli Kijowskiej, która przetrwała jedynie dwa tygodnie.