Wielka Emigracja – w poszukiwaniu wolności

Emigracja zwana wielką była nieliczna, ale w polskiej kulturze zapisała się silniej niż miliony wychodźców ekonomicznych w XIX w.

Biblioteka Narodowa w Warszawie Bonawentura Niemojowski, prawnik i polityk, lider Komitetu Tymczasowego Emigracji Polskiej w Paryżu; Maurycy Mochnacki, działacz i publicysta polityczny, autor m.in. odezwy „Do Polaków bawiących w Paryżu”; Joachim Lelewel, historyk i działacz polityczny, lider Komitetu Narodowego Polskiego w Paryżu.

Migracje międzyzaborowe. Jako że nie do końca wiadomo, gdzie w XIX w. zaczynały się, a gdzie kończyły ziemie polskie ani kto był wtedy Polakiem, liczbę emigrantów z tego obszaru przed I wojną światową szacuje się na 3,5 do 4,7 mln ludzi. Na ich tle liczba emigrantów politycznych wygląda jak kropla w morzu: to zaledwie ok. 20 tys. osób. Co więcej, jeśli za kryterium wychodźstwa uznać niedobrowolność, to jako główny kierunek polskiej emigracji politycznej w XIX w. należałoby wskazać Syberię: tam bowiem po każdym powstaniu udawało się po kilkanaście tysięcy prawdziwych i domniemanych buntowników.