W blasku ceremonii. Podstawowym źródłem wiedzy w tej dziedzinie dla okresu do X w. jest dzieło związane z imieniem Konstantyna VII Porfirogenety (913–959) „O ceremoniach dworu cesarskiego”. Znajdują się w nim szczegółowe opisy ceremonii odbywających się w obrębie cesarskiego pałacu, jak i poza jego przestrzenią, ale z udziałem władcy. Lektura utworu pozwala na prześledzenie najistotniejszych wydarzeń z życia cesarza (poczynając od narodzin, jeśli był on porfirogenetą, przez koronację, po uroczysty pogrzeb), jak i jego dnia powszedniego.
Przyjęcie posła. Dla rzesz dostojników, urzędników, eunuchów i gwardzistów okazją do zobaczenia cesarza w pełnej chwale były audiencje zagranicznych posłów. To, jak wyglądały we wczesnym Bizancjum, jest dobrze znane dzięki Piotrowi Patrycjuszowi, autorowi z VI w., na którego przekazie oparł się Konstantyn. Zachował się opis przyjęcia ambasadora perskiego na dworze Justyniana I (527–565), który można uznać za modelowy dla tego rodzaju ceremonii. Gdy cesarz zdecydował się delegację przyjąć, wydał odpowiedni rozkaz (mandaton), by zwołano posiedzenie rady (silentium). Sala audiencyjna (consistorium) została odpowiednio udekorowana. Następnego dnia zebrał się w niej, odziany w odpowiednie do rangi jedwabne stroje, personel pałacowy. Wszyscy zajmowali miejsca zgodnie ze ściśle określonymi zasadami hierarchii.
Gdy wszystko było przygotowane, cesarz w towarzystwie senatorów i eunuchów wkroczył do sali i zasiadł na tronie. Magister oficjów wprowadził posła do sali audiencyjnej. W wyznaczonym momencie silencjariusze rozsunęli specjalną zasłonę (velum), która została ponownie zasunięta po wejściu ambasadora. Po obu stronach stali członkowie gwardii pałacowej (candidati).