Powojenny kryzys. W czasie Wielkiej Wojny, dzięki nieobecności na rynkach wschodniej Azji mocarstw zajętych działaniami zbrojnymi w Europie, czterokrotnie (z 799 mln do 3,24 mld jenów) wzrósł eksport Japonii. Szybko rozwijał się przemysł ciężki. Jednak po zakończeniu militarnego konfliktu mocarstwa powróciły na rynki i wyparły z nich ponownie część japońskich towarów. Wpłynęło to na spadek koniunktury i deficyt handlowy tego kraju. Ponadto polityka finansowa Stanów Zjednoczonych i Wielkiej Brytanii doprowadziła do znacznego spadku cen światowych, co odbiło się paniką finansową w Japonii i wygaszeniem w 1920 r. boomu gospodarczego. Dowodem pogarszającej się sytuacji w kraju były tzw. bunty ryżowe (1918), rozruchy ludności w całej Japonii połączone z paleniem magazynów na to zboże. Zła polityka rządu doprowadziła bowiem do katastrofalnego braku artykułów konsumpcyjnych i wzrostu cen.
Niezadowolenie społeczeństwa wynikało też z dużych różnic w położeniu materialnym robotników zatrudnionych w różnych gałęziach przemysłu, do czego doprowadził nierównomierny rozwój gospodarczy czasu wojny. Narastał problem agrarny, gdyż industrializacja nie wpłynęła na zacofane rolnictwo. Na świadomość ludzi oddziaływały też informacje o rewolucjach w Chinach (1911) i Rosji (1917). Nasiliły się żądania poprawy warunków pracy i podwyższenia płac, przyznania praw wyborczych i demokratyzacji życia. Powstawały związki zawodowe i organizacje społeczne, organizowano strajki i demonstracje. O swe prawa zaczęły walczyć kobiety.
Demokracja okresu Taishō. Ówczesne działania na rzecz większej reprezentacji społeczeństwa we władzy, demokratyzacji i liberalizacji życia historycy określają jako tzw. demokrację okresu Taishō (1912–26, Wielka Sprawiedliwość – czas panowania cesarza Yoshihito).