Powstania śląskie były w istocie trzyletnim krwawym konfliktem polsko-niemieckim. Dyskusja na ich temat trwała już w trakcie walk; w II RP była podłożem politycznych sporów między sanacją i opozycją; w PRL próbowano ją wykorzystać do pokazywania plebejskich korzeni polskiego Śląska. Do dzisiaj jest ważna w budowie regionalnej tożsamości.
Wersalskie rozczarowanie. W polskich roszczeniach terytorialnych po I wojnie światowej Górny Śląsk nie znalazł tak oczywistego statusu jak Wielkopolska i ziemie zaboru pruskiego. Patrząc historycznie, a tak wówczas uzasadniano odrodzenie Rzeczpospolitej, Śląsk odpadł od Korony Polskiej już w XIV w. i znajdował się poza jej granicami z 1772 r. (sprzed pierwszego rozbioru). Od tej pory bardziej był związany z Pragą, Wiedniem i Berlinem niż Warszawą, chociaż bezpośrednia granica do XVIII w.
