Ozdobą Królestwa Polskiego i klejnotem niezwykłym nazwał ją podczas mowy pogrzebowej Stanisław ze Skarbimierza. Była pierwszą kobietą koronowaną na króla Polski, ale nie wykraczała poza tradycyjną rolę, ciesząc się uznaniem poddanych. Jeśli miała większe ambicje, przerwała je śmierć.
Była trzecią i najmłodszą córką Ludwika Andegaweńskiego, króla Węgier (pan. 1342–82) i Polski (pan. 1370–82) oraz Elżbiety Bośniaczki. Przyszła na świat pod koniec 1373 r. bądź na początku 1374 r. i już cztery lata później poślubiła ośmioletniego Wilhelma Habsburga. Związek małżeński miał nabrać mocy prawnej dopiero po jego skonsumowaniu, gdy dziewczynka ukończy 12 lat. Tymczasem uczyła się łaciny i niemieckiego. Podobno po ojcu była wesoła, otwarta i pobożna. W 1382 r. Ludwik zmarł i na mocy przywileju koszyckiego ośmioletniej Jadwidze przypadł polski tron. Elżbieta dwa lata zwlekała z wysłaniem córki do Polski, w końcu uległa polskim możnowładcom, którzy zagrozili jej wyborem nowego władcy.
Jadwiga została koronowana w katedrze na Wawelu na króla Polski 16 października 1384 r., w dniu swojej patronki. Teraz należało szybko znaleźć jej męża, gdyż kobieta – mimo dziedzicznych praw do korony – nie mogła rządzić samodzielnie. Ponadto musiała urodzić potomka, przyszłego króla. Panowie polscy zdecydowali, że poślubi wielkiego księcia litewskiego Jogailę (Jagiełłę), który miał przyjąć chrzest i przyłączyć swe ziemie do Królestwa Polskiego, co potwierdził układem w Krewie (1385 r.). Pół roku później Litwin został ochrzczony na Wawelu (jako Władysław), a Jadwiga ogłosiła swoje śluby z Wilhelmem za nieważne.
Miała 12 lat i wyszła za mąż za 35-letniego mężczyznę. Poza wiarą różniło ich wszystko – język, wykształcenie, mentalność i krąg kulturowy, ale wydaje się, że z czasem znaleźli nić porozumienia.