Została władczynią Zjednoczonego Królestwa i Dominiów 6 lutego 1952 r. po śmierci ojca, króla Jerzego VI Windsora (pan. 1936–52). Miała 25 lat. Jej matką była arystokratka Elżbieta Bowes-Lyon, ojcem Albert, drugi syn króla Jerzego V (pan. 1910–36). Dzieciństwo przebiegało spokojnie w rodzinie pełnej miłości. Nie posłano jej do szkoły i nauczanie pobierała w domu. Towarzyszką zabaw Elżbiety stała się młodsza siostra Małgorzata, będąca powierniczką jej sekretów.
Objęcie tronu w 1936 r. przez Edwarda VIII – ulubionego wuja Elżbiety – wydawało się zamykać jej ojcu drogę do władzy. Jednak nowy monarcha nie przetrwał jako król nawet roku z powodu sprzeciwu rządu brytyjskiego i dominiów wobec jego zamiaru poślubienia amerykańskiej rozwódki Wallis Simpson. Edward wybrał miłość i abdykował. Jego brat został królem jako Jerzy VI, a dziesięcioletnia Elżbieta następczynią tronu. Nie zmieniło to bliskich relacji rodziców z córkami ani sposobu ich wychowania. Od najmłodszych lat Elżbieta była spokojna i radosna. Okazała się też osobą punktualną i oszczędną. W większości spraw życiowych wzorowała się na ojcu.
W czasie II wojny światowej Jerzy VI stał się dla Brytyjczyków – obok premiera Winstona Churchilla – symbolem oporu wobec III Rzeszy. Odwiedzając bombardowane przez Luftwaffe dzielnice Londynu, dowodził, że jest ze swoimi poddanymi. Księżniczki spędziły wojnę w zamku Windsor, a Elżbieta przeszła szkolenie mechanika samochodowego w pomocniczej służbie kobiet. W mundurze pozdrawiała z rodzicami i siostrą z balkonu pałacu Buckingham wiwatujące tłumy w dniu zwycięstwa. Potem incognito razem z Małgorzatą wyruszyły na ulice miasta, by cieszyć się z londyńczykami z pokonania Niemiec.
Obie córki Jerzego VI wyrosły na ładne kobiety.