Superstar, czyli Albrecht Dürer (1471–1528). Gdyby Dürer nie urodził się, należałoby go wymyślić. Dać mu za ojca złotnika, który nauczy go precyzji, za chrzestnego drukarza Antona Kobergera, który zarazi go pasją powielania, oraz posłać na naukę do warsztatu malarza Michaela Wolgemuta. Dać za przyjaciela patrycjusza, humanistę i doradcę cesarza Willibalda Pirckheimera. Należałoby też Dürera umieścić w Norymberdze, wolnym mieście Rzeszy, w którym przechowywano cesarskie insygnia koronacyjne. A wszystko po to, żeby przeniósł renesans z Włoch na drugą stronę Alp i żeby jego twórczość zeszła pod strzechy dzięki mistrzowskim drzeworytom i miedziorytom. To dzięki Dürerowi rzemieślnicy parający się malarstwem stali się artystami. W liście do Pirckheimera napisał: „Tutaj w Wenecji jestem panem, w domu – pasożytem”. Tę wolność artysta przemycił przez Alpy. Podniósł do rangi sztuki autoportret, stworzył pierwsze w historii logo z połączenia liter AD, którym opatrywał swoje prace. Kiedy zrezygnował z anonimowości, stał się prekursorem obrony praw twórczych, by w Wenecji procesować się z fałszerzami jego grafik. Na nagrobku artysty Pirckheimer umieścił epitafium: „To, co było śmiertelnego w Albrechcie Dürerze, zostało pochowane w tym grobowcu”. Młodszy brat Hans Dürer (1490–1538) był malarzem na dworze polskiego króla Zygmunta Starego, stworzył polichromie na Wawelu.
Zagadka średniowiecza, czyli Matthias Grünewald (ok. 1475/80–1528). Urodził się w Würzburgu jako Mathis Gothart. Używał nazwiska Nithart. Grünewaldem ochrzcił go półtora wieku po śmierci artysty biograf Joachim von Sandrart. Historycy sztuki wiodą na temat twórcy spory.