Odrzucony przez matkę. Bertie, jak nazywano go w rodzinie, pierwszy syn królowej Wiktorii, urodził się 9 listopada 1841 r. Na chrzcie dostał imiona Albert Edward. Nadano mu tytuł księcia Walii przysługujący najstarszemu synowi monarchy. Nie miał szczęśliwego dzieciństwa.
Książę Albert ułożył dla swych dzieci ambitny program domowej edukacji, który miał dać im wszechstronną wiedzę i szerokie horyzonty, a także rozwijać zamiłowanie do pracy, rzetelność i wstrzemięźliwość. Pierworodna Wiktoria, zwana w rodzinie Vicky, okazała się dowodem na doskonałość tych metod. Na jej tle Bertie wydawał się tępy i leniwy, ku wielkiemu rozczarowaniu ojca. Matka w ogóle nie lubiła małych dzieci, a gdy jej własne dorastały, faworyzowała te, które najbardziej przypominały jej męża. Jej ulubieńcem został więc drugi syn, Alfred. Bertie dorastał pod czujnym okiem ojca perfekcjonisty, nauczycieli i guwernera, rzadko widując dzieci inne niż własne rodzeństwo.
W 1859 r. posłano go w podróż do Rzymu, a potem do Oksfordu i na kolejny rok do Cambridge, aby poznał historię swego państwa. Jako student nie był prymusem, ale o zajęciach z niektórymi profesorami zawsze wypowiadał się z uznaniem. W studenckim życiu najbardziej podobał mu się aspekt towarzyski – długo izolowany od rówieśników książę Walii entuzjastycznie zawierał znajomości wśród złotej młodzieży. W Cambridge zaczęła się jego wieloletnia przyjaźń z Natanem Rotszyldem. Przez następne pół wieku arystokraci sarkali za plecami Bertiego na jego zażyłość z żydowskimi bankierami, ale książę nie miał nigdy rasistowskich uprzedzeń – miał za to upodobanie do kosztownych rozrywek.
Lato 1861 r. spędził w obozie wojskowym w Curragh w Irlandii. Ojciec myślał już o żonie dla niego.