Metropolia i kolonie po wojnie siedmioletniej. W lutym 1763 r. zakończyła się wojna zwana w Europie siedmioletnią, a w Ameryce wojną z Francuzami i Indianami (French and Indian War). Zakończyła ona niemal stuletni wyścig kolonialny między Wielką Brytanią a Francją. Gdy we wrześniu 1760 r. Brytyjczycy zajęli Montreal, los francuskiej Kanady był właściwie przesądzony. Pokój paryski zawarty w 1763 r. jednoznacznie wskazywał, że potęgą kolonialną została Wielka Brytania. Zdobyła większą część zamorskich posiadłości francuskich. W Ameryce Północnej Brytyjczycy przejęli Nową Francję (bez małego archipelagu wysp Saint Pierre i Miquelon). Luizjaną podzielili się z Hiszpanią, z tym iż ta druga przejęła ziemie na zachód od Missisipi i port Nowy Orlean. Ta przewaga Hiszpanii umożliwiła Brytyjczykom uzyskanie od niej Florydy korzystnie wymienionej za Hawanę, którą wojska angielskie zajęły w czasie wojny. W sumie brytyjskie posiadłości w Ameryce Północnej podwoiły się.
Brytyjski premier John Stuart, hrabia Bute, zadecydował, aby w koloniach pozostawić stałą regularną armię w liczbie 10 tys. żołnierzy. Postanowiono również (Proclamation of 1763), aby koloniści nie osiedlali się za pasmem Appalachów. Obawiano się, że metropolia nie zdoła zapewnić im bezpieczeństwa. W kolejnym roku wydano Ustawę o walucie (Currency Act), która zakazywała we wszystkich koloniach emisji pieniądza papierowego (podobna ustawa z 1751 r. dotyczyła wyłącznie kolonii Nowej Anglii). Oba te zarządzenia spotkały się z dezaprobatą kolonialnych zgromadzeń. Jednak parlament w Londynie przygotowywał kolejne.
Ustawa o cukrze. Zdobycie hegemonii imperialnej w świecie wyczerpało angielski skarb. W parlamencie postanowiono więc nałożyć na brytyjskie kolonie w Ameryce Północnej podatki.