Matecznik Karolingów. Matecznikiem Arnulfingów – na cześć swojego najwybitniejszego przedstawiciela nazwanych później Karolingami – była Austrazja, dorzecze dolnego Renu, Mozy i Mozeli. Wywodzili się oni od Arnulfa, biskupa Metzu, i w dobie Merowingów zajmowali pozycję czołowego rodu arystokratycznego. Pierwszym z nich, który sięgnął po tytuł majordoma na dworze królewskim, był Karol Młot, zwycięzca w bitwie wojsk frankijskich z Saracenami pod Poitiers (732 r.). Wraz z detronizacją ostatniego Merowinga Childeryka III (751 r.) i koronacją Pepina Krótkiego Karolingowie wstąpili na królewski tron Franków. Ich państwo – dotychczas składające się z Austrazji, Neustrii i Burgundii – zaczęło rozszerzać się w kierunku Pirenejów oraz Alp, obejmując stopniowo Królestwo Longobardów w Italii oraz Gaskonię.
Karol przyszedł na świat w 747 r. i już w bardzo młodym wieku towarzyszył ojcu – królowi Pepinowi – w wyprawach do Akwitanii. Zasiadłszy na tronie po śmierci rodzica, uczynił wojnę sposobem sprawowania władzy. Podboje pozwalały mu pomnożyć bogactwa oraz zapewnić przychylność frankijskiej arystokracji. Na południowym zachodzie Karol przekroczył Pireneje i ustanowił marchię hiszpańską ze stolicą w Barcelonie; na wschodzie w wyniku długich i wyczerpujących wojen podbił wreszcie Sasów nad dolną Wezerą oraz Łabą i uzależnił od siebie Bawarię; na południu złamał państwo Longobardów, ogłaszając się ich władcą, co uczyniło Franków dominującą siłą w Italii. Z czasem wojska Karola szukały wrogów coraz dalej na wschodzie, wyprawiały się przeciw Słowianom Połabskim oraz Awarom.
Podwaliny imperium. O Karolu mówi się, że prowadził politykę podbojów, lecz stwierdzeniem bliższym prawdy byłoby, że to podboje były jego polityką.