Kawiarnia literacka

Fiat 126p. Należał do mojego taty. Zgubiłem w nim mojego pierwszego ludzika Lego, którego wyhandlowałem od kolegi z klasy.

przykład Jaguar xjs z początku lat 90. Aktualnie na szczycie listy. To sześciolitrowe v12, dobry Boże... Alfa Romeo Spider, Mercedes slc z lat 70. Stare defendery. I tak dalej. Tak, stara miłość rdzewieje. Ale od tego są mistrzowie blacharscy. Szczepan Twardoch – pisarz i publicysta

Kawiarnia literacka

Powiedz jej, że jest piękna, myślę sobie, bo jest ładna, a jeśli jej powiesz, że jest piękna, to na chwilę specjalnie dla ciebie stanie się piękna, nie gadaj o terrorze, weź ją za rękę i powiedz jej, że jest piękna…

 zaśnie bardzo smutny w powalanej pościeli. Ona jeszcze napisze do byłego chłopaka, który jest skurwysynem, ale którego ona ciągle trochę kocha, i zaraz pożałuje, że napisała. Jutro oboje pójdą do pracy.   Szczepan Twardoch – pisarz i publicysta. Jak

Kawiarnia literacka

Wieczorem siadam przed domem, patrzę, jak od burzy ciemnozielenieją pola, i chociaż mam w domu lepsze piwo, mam nawet flaszkę brunello di montalcino i inne burżuazyjne przyjemności, to otwieram rosyjską baltikę, której wiele lat nie piłem, a którą lubię tylko dlatego, że lubiłem ją dziesięć lat temu, i nagle pamiętam, nawet nie „przypominam sobie”, ale właśnie pamiętam, jakbym nagle, jednym ruchem zdarł zasłonę i ujrzał wszystko. Zwykle niewiele pamiętam, a tu nagle wszystko.

której dalej nie mam dostępu, ale która we mnie jest i kiedyś się we mnie otworzy i wtedy już będę wiedział. Nie wszystko co prawda, ale dużo. Szczepan Twardoch – pisarz i publicysta. Jak twierdzi: „Pogodnie rozczarowany prawie wszystkim poza literaturą i

Kawiarnia literacka

W kawiarni gliwickiej, ale takiej raczej warszawskiej, pełnej kapryśnej młodzieży określanej brzydkim słowem, którego tu nie użyję, siadają starsi ludzie, skromni i surowi, godajm p naszymu.

było. Im bardziej chcemy się pojawić, tym bardziej znikamy.   Szczepan Twardoch – pisarz i publicysta. Jak twierdzi: „Pogodnie rozczarowany prawie wszystkim poza literaturą i miłością”. Autor powieści, m.in. „Wiecznego Grunwaldu”, wyróżnionego

Kawiarnia literacka

Historia ta dzieje się w 1927 r. na Górnym Śląsku, w dużej podmiejskiej wsi, która od pięciu lat leży w Polsce, w powiecie rybnickim.

. Szczepan Twardoch (ur. w 1979 r.), pisarz. Jak twierdzi: „Pogodnie rozczarowany prawie wszystkim poza literaturą i miłością”. Od kilku stuleci mieszka na Górnym Śląsku. Bywał również publicystą i redaktorem w wydawnictwie. Opublikował m.in. „Wieczny Grunwald, powieść zza końca czasów”, która bynajmniej nie jest powieścią historyczną i ostatnio zbiór opowieści „Tak jest dobrze”.

Kawiarnia literacka

Kupiłem ostatnio zdalnie „Wykłady z filozofii dziejów” Hegla, z powodów dość ekscentrycznych, o których zmilczę, bo się trochę wstydzę.

. I tak siedzą przy tandetnych biureczkach ze sklejki, na krzesłach pokrytych dermą i piszą do siebie i zawsze już tak będą pisać, bo nie wiedzą, że ich nigdy nie było. Szczepan Twardoch (ur. w 1979 r.), pisarz. Jak twierdzi: „Pogodnie rozczarowany prawie wszystkim poza literaturą i miłością

Kawiarnia literacka

Nie rozumiem podróżowania. To trochę tak, jakbym przyduszony napisał, że nie rozumiem oddychania, bo chociaż nie podróżuję rzadziej niż kiedyś, to krócej i bliżej.

wspaniale. Szczepan Twardoch, pisarz. Jak twierdzi: „Pogodnie rozczarowany prawie wszystkim poza literaturą i miłością”. Od kilku stuleci mieszka na Górnym Śląsku. Bywał również publicystą i redaktorem w wydawnictwie. Opublikował m.in. „Wieczny Grunwald

Kawiarnia literacka

W „Ręce Flauberta” Renaty Lis Flaubert obchodzi mnie najmniej.

byłaby książka? Streszczenie by wystarczyło. Więc czytajcie, a znajdziecie. Albo i nie, wasza sprawa. Szczepan Twardoch (ur. w 1979 r.), pisarz. Jak twierdzi: „Pogodnie rozczarowany prawie wszystkim poza literaturą i miłością”. Od kilku stuleci mieszka na Górnym Śląsku. Bywał

Kawiarnia literacka

Taka noc otępia i wyostrza jednocześnie. Otępia mnie, wyostrza świat.

nosi imię mojego ojca i czym dotkniesz to niemowlę, czarny boże, a jaką historią dotkniesz mnie, nietkniętego potomka długiego szeregu dotkniętych i zgwałconych? Od historii zachowaj nas, Panie. Ale nie zachowasz. Jak nie zachowałeś od bezsenności. Szczepan Twardoch (ur. w 1979 r.), pisarz. Jak

Kawiarnia literacka

Z restauracji wychodzi starsza, otyła jejmość. Idzie wolno, wspiera się o balkonik, ostrożnie stawia zdeformowane stopy, przelewa się z nogi na nogę.

wątpliwości. Tym samym, jednym wstydem: opalonego chłopca, wielkomiejskiej dziewczyny i moim, wstydzę się fundamentu, który jednocześnie mnie wzmacnia i niewoli. I wstydzę się wstydu. Szczepan Twardoch – pisarz. Jak twierdzi: „Pogodnie rozczarowany prawie wszystkim poza

Kawiarnia literacka

Dziwna nastolatka w pociągu, dzielimy stolik w wagonie bez przedziałów.

od ciemności różni. Szczepan Twardoch (ur. w 1979 r.), pisarz. Jak twierdzi: „Pogodnie rozczarowany prawie wszystkim poza literaturą i miłością”. Od kilku stuleci mieszka na Górnym Śląsku. Bywał również publicystą i redaktorem w wydawnictwie

Kawiarnia literacka

Poszedłem z synem na wieczorny spacer, nad stawy. Siedliśmy i gapiłem się na drobno rozfalowaną wodę i na krajobraz, w którym mieszkam od zawsze.

 prowincjonalnych hotelikach i osierocone dzieci, zawiedzione nadzieje, złamane miłości, zgasłe nienawiści. Nie tęsknię za przeszłością, nie wyglądam odległych utopii, patrzę tylko, jak teraźniejszość przemija. Szczepan Twardoch – pisarz. Jak twierdzi: „Pogodnie rozczarowany

Kawiarnia literacka

Czy ludzie zasługują na cokolwiek?

zasłużyłem? Na wszystko i na nic, nie chcę słuchać, o czym mówią te smutne panie, skończyłem felieton, płacę za dwie kawy, wychodzę i sam rozsypuję się w strugi kolorowego, świętego piasku. Szczepan Twardoch (ur. w 1979 r.), śląski pisarz, z wykształcenia

Kawiarnia literacka

Znów czytam „Sindbad powraca do domu” – i nie wiem już, czyja to książka.

Kawiarnia literacka

Zaglądam do „Dzienników” Mrożka. Wygląda to wybuchowo, trudno się oderwać.

dziewczynę przed randką, kiedy kładzie maseczki, makijaż i wciąga na tyłek majtki wyszczuplające. Można – ale po co? Inna sprawa, że kiedyś czasy były lepsze i pisarz dziennik pisał, po czym wkładał na czterdzieści lat do szuflady, a teraz tacy na przykład Twardoch czy Orbitowski w