Zawiła historia picia to kawał naszej rzeczywistości, o której w widowiskowy sposób opowiadało kino. Wyjątkowy wkład w to doświadczenie wnosi obrazoburcza komedia „Na rauszu”.
Trudno dziś o dobry świąteczny film. Nie dlatego, że takie nie powstają, ale dlatego, że powstaje ich za dużo. A ich jakość pozostawia sporo do życzenia.
Film Rona Howarda celuje wysoko, ale coś tu nie wyszło.
Andrzej Wajda zmarł 9 października 2016 roku. A wraz z nim odchodzi kawałek Polski – komentują ludzie kultury i mediów, krytycy filmowi i widzowie. Przez lata swojej pracy twórczej – ale też politycznej – Andrzej Wajda udzielił POLITYCE szereg wywiadów. Jego wypowiedzi zupełnie się nie przedawniły. Przeciwnie – wciąż portretują Polskę, tamtą i dzisiejszą.
Oto wybrane fragmenty opublikowanych na naszych łamach rozmów z Andrzejem Wajdą.
Andrzej Wajda był twórcą spełnionym. Niewielu artystów u schyłku swojej działalności może to o sobie powiedzieć. Mówi się raczej o frustracji. Wajda chyba nigdy nie był sfrustrowany.
Scenariusz, którego współautorem jest reżyser Fede Alvarez, generuje niesłabnące napięcie, choć przez większą część historii kładzie nacisk na proste rozwiązania.
Zakończył się 41. Festiwal Filmowy w Gdyni. Oto pełna lista nagrodzonych w konkursie głównym i w konkursach towarzyszących.
„Kino nie umiera, kino ewoluuje” – piszą autorzy zestawienia najlepszych filmów XXI wieku. Na przekór twierdzeniu, że wszystko, co w kinematografii udane i cenne, już za nami. „Kiedyś to były filmy” – powiadają co niektórzy malkontenci. Ale i dzisiaj kręci się rzeczy wybitne, niepokojące albo odwrotnie – przywracające wiarę w mit.
Redaktorzy BBC próbują ustanowić nowy kanon. Licząc na to, że dla kolejnych pokoleń będzie ciekawym zbiorem. Przynajmniej tak ciekawym jak ten XX-wieczny.
W zestawieniu (dostępne w całości na stronie BBC) znalazły się też polskie akcenty, które w niniejszej galerii z przyjemnością uwzględniamy.
Powiecie, że to może bez znaczenia, ale w rzeczywistości wykorzystywana w filmach paleta kolorów jakąś rolę jednak odgrywa. Buduje np. klimat, napięcie filmu. Wywołuje w odbiorcy, widzu pewne wrażenie – że obraz jest zimny albo przeciwnie, ciepły (jak opowiadana nam historia). Że leje się krew albo że jest sielsko. Że znajdujemy się w kosmosie albo w centrum hucznego miasta.
Tę kolorystykę bada fan kinematografii skrywający się na Twitterze pod pseudonimem „CINEMA PALETTES”. Wycinając z filmów charakterystyczne dla nich kadry, tworzy dla nich – no właśnie – paletę przeważających kolorów. Tak aby widz mógł się zastanowić: dlaczego zdecydowano się na takie, a nie inne tonacje? Dlaczego takie, a nie inne obrazy nam odpowiadają? Zobaczcie:
Nie interesują mnie osoby, które wystrzeliwują nagle w górę, a po roku, dwóch już nikt o nich nie pamięta. Zajmują mnie aktorzy i twórcy z prawdziwego zdarzenia - mówi Stanisław Janicki.