Temat wystawy jawi się nad wyraz poważnie: stereotypy dotyczące pracy domowej kobiet, seksualność, upodmiotowienie, eksploatacja, wstydliwie skrywane, związane z przemocą, traumatyczne doświadczenia, cielesność.
Całość pozostawia widza raczej w stanie dezorientacji, bo pytania, które stawia wystawa, znał, zanim tu wszedł, a o oryginalne odpowiedzi trudno.
Półmrok, ściany pokryte gliną, dźwięki będące mieszanką New Age i minimalizmu, kapiąca miarowo woda.
Wiele tych obrazów zaskakuje wysoką artystyczną jakością, co uświadamia widzowi, jak cienka i trudna do uchwycenia granica dzieli niekiedy sławę i chwałę od niewdzięcznej niepamięci.
U wielu miłośników malarstwa fascynacja kończy się tam, gdzie zaczyna się abstrakcja geometryczna.
Częściowo pod chmurką, na placyku przed pawilonem Zodiak, częściowo zaś w jego pomieszczeniach, możemy oglądać to, co architekci i urbaniści szykują w stolicy.
Smutny to fakt, że choć mamy w Polsce kilka wybitnych prywatnych kolekcji sztuki, to żadna z nich nie ma stałej siedziby, w której można byłoby ją podziwiać.
Dawno bowiem nie widziałem wystawy artystycznie tak nierównej, na której prace bardzo ciekawe (mniejszość) sąsiadują z przeciętnymi, a nawet słabymi (większość).
W ekspozycji znalazły się wyłącznie grafiki.