Zwycięstwo Natalii Maliszewskiej w klasyfikacji generalnej Pucharu Świata na dystansie 500 m wrzuciło ją z jednego kołowrotu w drugi. Pęd po owalnym torze chwilowo ustąpił na rzecz zbierania owoców lodowej sławy. Telewizje, wywiady, uściski dłoni, wizyty i rewizyty oraz rozmowy ze sponsorami stojącymi w kolejce do grzania się w blasku jej sukcesów. Pucharowy sezon dobiegł już końca, ale Natalia ma jeszcze jeden szczyt w swoim sportowym kalendarzu – marcowe mistrzostwa świata w Sofii.
Ubiegłoroczny finał mistrzostw z jej udziałem to był short-track w pigułce. Drugie miejsce po starcie, odpieranie ataków rywalek, złoto w zasięgu ręki po upadku Kanadyjki Kim Boutin, wreszcie spadek na drugie miejsce i walka do końca o utrzymanie pozycji. Srebro osłodziło jej zawód po igrzyskach olimpijskich. Odważnie zapowiadała, że jedzie do Pjongczangu po medal, odpadła jednak w ćwierćfinale, ale po walce z dwiema późniejszymi medalistkami igrzysk. – Ma taki talent, że była w stanie to zrobić – ocenia trenerka kadry (do spółki z Francuzem Gregorym Durandem) Urszula Kamińska. – Ale brakowało jej otrzaskania w rywalizacji na najwyższym poziomie. Teraz jest już inną zawodniczką. Pewną siebie.
Gdy Natalia staje na starcie, serce wali jej jak szalone. Wie, co się zaraz będzie działo. Lodowy sprint zaczyna się startem w połowie prostej. Potem jest jazda po łuku prowadzącym na przeciwległą prostą, trzy, cztery odepchnięcia łyżwami, łuk, prosta, łuk, prosta, ze średnią prędkością niemal 50 km/h. Cztery i pół okrążenia, czterdzieści parę sekund i jest po wszystkim. – Ważne, by dobrze wystartować, przebić się na czoło stawki. Natalia to potrafi. Ma długie nogi, dzięki temu jest szybka na starcie. Zawsze się tym wyróżniała. No i była z niej zadziora.