Osoby czytające wydania polityki

„Polityka”. Największy tygodnik w Polsce.

Wiarygodność w czasach niepewności.

Subskrybuj z rabatem
Kraj

Olechowski Andrzej

Andrzej Olechowski Andrzej Olechowski Dawid Chalimoniuk / Agencja Gazeta

Kandydat niezależny, popierany przez Stronnictwo Demokratyczne. 63 lata. Doktor ekonomii, członek rad nadzorczych wielu spółek, m.in. Banku Handlowego. Zasiada też we władzach wielu fundacji, m.in. Fundacji Batorego, Stowarzyszenia Euro-Atlantyckiego, Instytutu Spraw Publicznych, Centrum Promocji Kobiet.

Skończył studia ekonomiczne na warszawskiej SGPiS (dziś SGH), tam też w 1979 roku obronił doktorat. Podczas studiów był szefem artystycznym zespołu Trzy Korony, który po odejściu z Czerwonych Gitar założył Krzysztof Klenczon. Współpracował również z radiową Trójką jako dziennikarz muzyczny.

Po studiach wyjechał do Genewy, gdzie pracował w sekretariacie Konferencji Narodów Zjednoczonych ds. Handlu i Rozwoju (UNCTAD). Wrócił pod koniec lat 70., by objąć jeden z zakładów w Instytucie Koniunktur i Cen (1978–1982). W latach 1982–1984 ponownie w UNCTAD. Następnie przeniósł się do Waszyngtonu, zostając pracownikiem Banku Światowego (1985–1987). Wiele lat później przyznał się, że pracując zagranicą współpracował z wywiadem PRL.

Po powrocie do Polski był dyrektorem departamentu w Ministerstwie Współpracy Gospodarczej z Zagranicą (MWGzZ). Jako pracownik tego resortu brał udział w obradach Okrągłego Stołu po stronie rządowej, by niedługo potem wejść w skład zarządu NBP - był zastępcą prezesa Władysława Baki.

Od tej pory jego kariera potoczyła się błyskawicznie: w 1991 r. wrócił do MWGzZ jako wiceminister, w 1992 r. został ministrem finansów w rządzie Jana Olszewskiego, a w 1993 – ministrem spraw zagranicznych w gabinecie Waldemara Pawlaka. Za każdym razem wchodził do rządu dzięki poparciu prezydenta Lecha Wałęsy.

Po dymisji rządu Pawlaka wiosną 1995 r. stopniowo wycofywał się z życia publicznego na rzecz pracy w biznesie. Wrócił w 2000 r. startując jako kandydat niezależny w wyborach prezydenckich. Nieoczekiwanie zajął drugie miejsce za Aleksandrem Kwaśniewskim, zdobywając 17 procent głosów. Sukces stał się impulsem do założenia nowej partii – Platformy Obywatelskiej. Olechowski obok Donalda Tuska i Macieja Płażyńskiego był początkowo jednym z jej liderów, tzw. „trzech tenorów”. Nie zdecydował się jednak na start w wyborach parlamentarnych. W 2002 r. wystartował za to w wyborach na prezydenta Warszawy. Bez powodzenia – przegrał nie tylko z Lechem Kaczyńskim, ale również z kandydatem SLD Markiem Balickim.

Od tamtej pory jego rola w PO stopniowo malała. W lipcu 2009 r. ogłosił swoją rezygnację z członkostwa w Platformie, wiążąc się ze Stronnictwem Demokratycznym Pawła Piskorskiego.

Żonaty, ma dwóch dorosłych synów. Mieszka w warszawskim Wilanowie.

Więcej na ten temat
Reklama
Reklama

Ta strona do poprawnego działania wymaga włączenia mechanizmu "ciasteczek" w przeglądarce.

Powrót na stronę główną