To naturalna ludzka potrzeba – móc skorzystać z tej szansy, jaką jest życie każdego z nas, i w miarę możliwości urzeczywistniać swoje marzenia, doświadczać szczęśliwych chwil. Ameryki tu nie odkrywam, wiem, ale nie od rzeczy jest czasem przypomnieć coś oczywistego.
Oficer bolszewickiego wywiadu rozumieć tego wszystkiego nie musi, a nawet nie może, bo nie mógłby wtedy być tym, kim jest. Bohatersko łowi zatem gołą ręką aligatory i tygrysy, jadowite węże owija sobie wokół dłoni, cwałuje konno jako półnagi heros, wydobywa z morza cenne greckie amfory, które trzy tysiące lat tam leżały, bo nikt nie miał odwagi po nie nurkować. Oficera te jego popisy nie żenują. Wstyd jest udziałem patrzących. On nie czuje się skrępowany, jeśli będzie miał potrzebę przekroczenia cudzej miedzy, by u sąsiada zaprowadzić swój porządek – zrobi tak, i na Ukrainie mamy tego jaskrawe przykłady. Życie jako urządzanie więzienia innym – a przy okazji i sobie, bo naczelnik więzienia jest przecież częścią tegoż. Takie życie ma dla oficera sens. Życie jako wspólna podróż wolnych ludzi po szerokim i różnorodnym świecie – taka myśl w ogóle mu nie przychodzi do głowy.
Przychodzi mu zaś pewnie do głowy mongolskie imperium Czyngis-chana, a może Cesarstwo Rzymskie albo Aleksander Macedoński. Znów zalać pół Europy i Azji, by odtworzyć „wielikij sowieckij Sojuz”, który zapadł się pod ciężarem własnych zbrodni, fałszywej ideologii, że o kołchozowej gospodarce nie wspomnę. Nikt nawet z procy nie strzelił do tego potwora. Wskrzeszanie trupa kolejnymi ofiarami jest beznadziejnym przypadkiem politycznej homeopatii, ale oficer KGB tego nie rozumie. Działa metodami, których go nauczono.