Osoby czytające wydania polityki

„Polityka”. Największy tygodnik w Polsce.

Wiarygodność w czasach niepewności.

Subskrybuj z rabatem
Kraj

Znamy skład rządu PiS. Oto nowi ministrowie

Komitet Polityczny PiS zatwierdził i ogłosił, którzy politycy staną na czele poszczególnych resortów. Przedstawiamy sylwetki nowych ministrów – ich życiorysy i przebieg kariery politycznej.

Premier: Beata Szydło

.Kacper Pempel/Reuters/Forum.

Rocznik 1963. Studiowała etnografię na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie. – Etnografia w latach 80. jako jeden z nielicznych kierunków była wtedy wolna. Tam spotkałam ludzi, którzy nauczyli mnie myślećopowiadała POLITYCE. W latach 1989–1995 była doktorantką na Wydziale Filozoficzno-Historycznym UJ. Ma za sobą studia podyplomowe dla menedżerów kultury w Szkole Głównej Handlowej w Warszawie oraz zarządzanie samorządem terytorialnym w Unii Europejskiej (Akademia Ekonomiczna w Krakowie). W latach 1987-1995 pracowała jako asystent w Krakowie, następnie kierowała działem merytorycznym w Libiąskim Centrum Kultury w Libiążu. W 1998 r. objęła stanowisko burmistrza gminy Brzeszcze, które zajmowała do 2005 r. Przez tych osiem lat była zresztą najmłodszym w województwie małopolskim burmistrzem.

W 2005 r. wstąpiła do Prawa i Sprawiedliwości i z listy tej partii została wybrana do Sejmu z najlepszym (lepszym nawet od „jedynki” na partyjnej liście, Pawła Kowala) wynikiem w okręgu chrzanowskim (14 tys. głosów). Odnowiła mandat też w wyborach w 2007 i 2011 r. (najlepszy wynik w okręgu chrzanowskim – 43 tys. głosów). W 2010 r., po tragicznej śmierci Aleksandry Natalli-Świat, zajęła stanowisko wiceszefa komisji finansów i wiceszefa partii. Cztery lata później zastąpiła Stanisława Kostrzewskiego na stanowisku skarbnika PiS.

Po wskazaniu Andrzeja Dudy na kandydata PiS w wyborach prezydenckich w 2015 r. zaczęła kierować jego kampanią. W czerwcu tego roku Jarosław Kaczyński wyznaczył ją jako ewentualną kandydatkę PiS na premiera po wyborach parlamentarnych. Tę kandydaturę w październiku zatwierdził zarząd krajowy PiS, a teraz komitet polityczny partii tę decyzję przypieczętował. – To jest zgodna wola naszych wyborców, wola partii i pozwolę sobie dodać, że także prezydenta RP – tłumaczył Jarosław Kaczyński podczas zwołanej na 9 listopada konferencji prasowej.

Czytaj także:
» Beata Szydło wspiera Andrzeja Dudę
» Jakim premierem będzie Beata Szydło?

Wicepremier, szef Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego: prof. Piotr Gliński

.Facebook.

Rocznik 1954. Studiował w Instytucie Nauk Ekonomicznych oraz w Instytucie Socjologii Uniwersytetu Warszawskiego. W 1984 r. na podstawie pracy „Ekonomiczne uwarunkowania stylu życia. Rodziny miejskie w Polsce w latach siedemdziesiątych” uzyskał stopień doktora nauk humanistycznych. Habilitował się w 1997 r., w 2008 r. otrzymał tytuł profesora nauk humanistycznych.

Wielokrotnie przebywał na stażach zagranicznych, prowadził wykłady na uczelniach europejskich. W pracy naukowej specjalizuje się w badaniu ruchów społecznych, socjologii kultury i społeczeństwa obywatelskiego. W 1986 r. współorganizował sekcję prognozowania społecznego Polskiego Towarzystwa Socjologicznego. W drugiej połowie lat 90. działał w Wyborczej Koalicji Liderów Ekologicznych, z jej ramienia kandydował bez powodzenia w wyborach parlamentarnych w 1997 r., wówczas z list Unii Wolności. Był członkiem tej partii w latach 1998–2000. W 2003 r. brał udział w tworzeniu partii Zieloni 2004, do której jednak ostatecznie nie przystąpił.

W 2010 r. prezydent Lech Kaczyński powołał go na członka Narodowej Rady Rozwoju. W październiku 2012 r. Jarosław Kaczyński zapowiedział zgłoszenie kandydatury Glińskiego na „technicznego premiera” wraz z wnioskiem o konstruktywne wotum nieufności wobec rządu Donalda Tuska. Wniosek złożono w lutym 2013 r., ale Sejm go odrzucił. Piotr Gliński kontynuował współpracę z partią Kaczyńskiego, w lutym 2014 r. stanął na czele nowo powołanej rady programowej PiS. Blisko rok później Piotr Gliński został członkiem tej partii.

Gliński był też członkiem komitetu naukowego II i III Konferencji Smoleńskiej z lat 2013–2014, zajmującej się wyjaśnianiem przyczyn katastrofy samolotu Tu-154 z 10 kwietnia 2010 r. W ostatnich wyborach parlamentarnych z powodzeniem kandydował do Sejmu w okręgu łódzkim z pierwszego miejsca na liście PiS.

Czytaj także:
» Pierwszy tydzień premiera PiS

Wicepremier, szef Ministerstwa Rozwoju: Mateusz Morawiecki

.mat. pr..

Rocznik 1968. Syn Kornela Morawieckiego. Studiował historię na Uniwersytecie Wrocławskim, później Business Administration na Politechnice Wrocławskiej i Central Connecticut State University. Uzyskał też dyplom MBA na Akademii Ekonomicznej we Wrocławiu.

Od 1986 r. publikował pod pseudonimami w prasie podziemnej. W latach 80. kilkakrotnie pobity z powodów politycznych, represjonowany również wzywaniami na przesłuchania, zatrzymaniami i rewizjami w mieszkaniu. Działał w założonej przez ojca Solidarności Walczącej i Niezależnym Zrzeszeniu Studentów. W latach 1992–1995 pracował jako menedżer, odpowiadał za marketing i finanse w przedsiębiorstwach konsultingowych i wydawniczych. W 1998 r. został zastępcą dyrektora Departamentu Negocjacji Akcesyjnych w Urzędzie Komitetu Integracji Europejskiej. Należał też do zespołu ministerialnego negocjującego warunki przystąpienia Polski do Unii Europejskiej. Współpracę z Bakiem Zachodnim rozpoczął w 1998 r. W 2007 r. objął stanowisko prezesa zarządu tej instytucji. Od 2010 r. zasiadał zaś w Radzie Gospodarczej przy premierze Donaldzie Tusku.

Wicepremier, szef Ministerstwa Nauki i Szkolnictwa wyższego: Jarosław Gowin

.Krzysztof Burski/Newspix.pl.

Rocznik 1961. Studiował historię filozofii na Uniwersytecie Jagiellońskim, ma też tytuł doktora (uzyskany w Instytucje Studiów Politycznych PAN; praca doktorska dotyczyła Kościoła w latach 1989–1999). Przez lata związany ze Społecznym Instytutem Wydawniczym ZNAK, wieloletni redaktor naczelny miesięcznika „Znak”. W latach 90. był związany ze środowiskami konserwatywnego ugrupowania Forum Prawicy Demokratycznej, Unii Demokratycznej, później Unii Wolności.

Jego kariera przy Wiejskiej zaczęła się 10 lat temu – najpierw został senatorem Platformy Obywatelskiej, a dwa lata później posłem. W 2011 r. wszedł do rządu Donalda Tuska jako minister sprawiedliwości. Wówczas zarzucano mu, że objął urząd, choć nie ma wykształcenia prawniczego, premier uznał to jednak za atut. Tak pisała o nim wówczas Janina Paradowska: „Dziś o Jarosławie Gowinie coraz częściej mówi się »minister gawędziarz«, zwłaszcza gdy idzie o rozwiązywanie problemów wymiaru sprawiedliwości”. Chodziło głównie o to, że wiele zapowiadał, a niewiele zdziałał. Z resortem pożegnał się 2013 r. – bo otwarcie krytykował rządy Donalda Tuska. Z ówczesnym przewodniczącym PO w tym samym roku przegrał walkę o fotel szefa partii, odszedł z jej szeregów i rozpoczął budowę własnego ugrupowania, partii Polska Razem. W 2014 r. w wywiadzie dla „Polska The Times” mówił: „Jestem zwierzęciem mięsożernym. Chciałbym jeszcze kiedyś być członkiem rządu. To fascynujące doświadczenie, bo naprawdę można zrobić dużo dobrego. Bo realna władza w Polsce, czyli to »mięso« polityki, jest w rękach rządu”.

W wyborach parlamentarnych w 2015 r. startował z ostatniego miejsca na liście PiS w okręgu krakowskim i po raz trzeci zdobył mandat poselski. W czasie kampanii wyborczej po wypowiedziach Antoniego Macierewicza pojawiły się spekulacje, że to on miałby objąć stanowisko ministra obrony. Beata Szydło, żeby uspokoić sceptyków, ogłosiła, że „najbardziej prawdopodobnym” kandydatem na to stanowisko jest jednak Jarosław Gowin. Tuż po wyborach nazwisko Macierewicza wróciło. Gowin bronił go w mediach: „To jest człowiek o pięknej biografii, szalenie odważny. Podjął się czegoś takiego jak likwidacja WSI, z pewnością ze świadomością, że naraża życie”.

Czytaj także:
» Rozmowa z Jarosławem Gowinem
» Jarosław Gowin jako minister sprawiedliwości
» Kim jest Jarosław Gowin?

Minister Obrony Narodowej: Antoni Macierewicz

.mat. pr..

Rocznik 1948. Z wykształcenia historyk. W PRL działacz opozycji (m.in. KOR). Po 1989 r. jeden z założycieli ZChN i jego wiceprezes. Jako minister spraw wewnętrznych w 1992 r. ujawnił tzw. listę Macierewicza (znalazło się na niej ponad 60 nazwisk – członków rządu, parlamentarzystów, a także prezydenta Lecha Wałęsy i marszałka Sejmu Wiesława Chrzanowskiego, którzy byli zarejestrowani jako tajni współpracownicy SB). Sprawa ta doprowadziła do kryzysu politycznego i dymisji rządu Jana Olszewskiego.

„Widzimy, ile państwo polskie zapłaciło za to, że dekomunizacja w oporny sposób przebijała się przez nasze życie. Ile zapłaciliśmy za to, że z aparatu nie zostali wyeliminowani ludzie, dla których nie dobro państwa jest najważniejsze, ale różnorodne powiązania i uwarunkowania najczęściej sięgające do obcego mocarstwa. Jak aktualne są słowa z 1992 roku: »Jeżeli politykom polskim brak odwagi cywilnej, to następne pokolenie płaci krwią«. I to doświadczenie straszliwe musimy mieć w pamięci, gdy dyskutujemy o rządzie Jana Olszewskiego. Gdyby nie został obalony, nigdy by nie doszło do tragicznych wydarzeń z zagładą polskiej elity narodowej z prezydentem Lechem Kaczyńskim na czele” – mówił Macierewicz w Sejmie w związku z 20. rocznicą obalenia rządu Olszewskiego.

O mandat poselski ubiegał się w 1997 r., startując z list Ruchu Odbudowy Polski. W 2001 r. został posłem z list LPR, a w kolejnej kadencji w Sejmie się nie znalazł, bo jego ugrupowanie (Ruch Patriotyczny, który tworzył z Janem Olszewskim i Gabrielem Janowskim) nie przekroczyło progu wyborczego. W 2006 r. został wiceministrem obrony w rządzie Jarosława Kaczyńskiego jako likwidator Wojskowych Służb Informacyjnych, a następnie pełnomocnik tworzenia służby kontrwywiadu wojskowego, a potem szef tej służby. W 2006 r. w Telewizji Trwam oświadczył, że większość byłych ministrów dyplomacji, którzy podpisali się pod listem krytykującym decyzję Lecha Kaczyńskiego o odwołaniu szczytu weimarskiego, to byli „agenci sowieckich służb specjalnych”. Później tłumaczył się przed swoim ówczesnym zwierzchnikiem Radosławem Sikorskim, że użył „skrótu myślowego”. Z wcześniejszych wypowiedzi się jednak nie wycofał. Sikorski próbował odwołać Macierewicza ze stanowiska szefa Służb Kontrwywiadu, ale bezskutecznie. W 2010 r. Macierewicz stanął na czele parlamentarnego zespołu ds. wyjaśnienia katastrofy smoleńskiej, o którego działalności rozpisywały się media, POLITYKA także.

Osoby wymienione w raporcie o likwidacji WSI wytaczały Macierewiczowi procesy sądowe, ale okazało się, że nie był on „funkcjonariuszem publicznym”, a raport wydała komisja weryfikacyjna. Większość procesów, które o naruszenie dóbr cywilnych wytoczono MON, zakończyło się przegraną Skarbu Państwa.

Minister Sprawiedliwości: Zbigniew Ziobro

.Filip Błażejowski/Forum.

Rocznik 1970. Z wykształcenia jest prawnikiem. W 2001 r. po raz pierwszy został posłem PiS. To wtedy stał się rozpoznawalny – dzięki regularnym transmisjom prac komisji śledczej badającej aferę Rywina. Do historii przeszła zwłaszcza potyczka na słowa z Leszkiem Millerem, którego zapytał o jego domniemaną interwencję w śledztwie dotyczącym morderstwa generała Papały. Zdenerwowany premier odparł: „Pan jest zerem, panie pośle Ziobro”.

Przez kilka miesięcy w 2001 r. Zbigniew Ziobro był wiceministrem sprawiedliwości – resortem kierował wówczas Lech Kaczyński. Z ministerstwa odszedł, gdy Kaczyński złożył dymisję (w 2005 r. Ziobro był szefem jego kampanii w wyborach prezydenckich). Sam pełnił funkcję ministra sprawiedliwości i prokuratora generalnego w rządach Kazimierza Marcinkiewicza i Jarosława Kaczyńskiego.

W 2007 r. Ziobro i szef Centralnego Biura Antykorupcyjnego Mariusz Kamiński, przedstawiając okoliczności zatrzymania Mirosława G., szefa Kliniki Kardiochirurgii Szpitala MSWiA, poinformowali, że prokurator przedstawił lekarzowi 20 zarzutów, w tym zarzut zabójstwa. Podczas konferencji prasowej padły słynne słowa Ziobry: „Już nikt nigdy przez tego pana życia pozbawiony nie będzie”, za które lekarz wytoczył mu proces cywilny (Ziobro przegrał w obu instancjach).

W 2008 r. Ziobro został wiceszefem PiS, w tym samym roku prokurator wystąpił o uchylenie mu immunitetu w związku z podejrzeniem, że jako minister sprawiedliwości nielegalnie ujawnił Jarosławowi Kaczyńskiemu akta ze śledztwa w sprawie mafii paliwowej. Śledztwo umorzono, bo zabrakło dowodów. W 2009 r. Ziobro został europosłem. W 2010 r. wraz z Tadeuszem Cymańskim i Jackiem Kurskim Ziobrę wykluczono z PiS. Ziobro zaangażował się wtedy w tworzenie ugrupowania Solidarna Polska. W 2014 r. nie udało mu się zdobyć mandatu do Parlamentu Europejskiego, ale w ostatnich wyborach wystartował z list PiS w Kielcach i ponownie został posłem.

Czytaj także:
» Zbigniew Ziobro, czyli szeryf RP
» Zbigniew Ziobro w roli ministra
» Zbigniew Ziobro show!
» Ziobro znów triumfuje

Minister Skarbu: Dawid Jackiewicz

.mat. pr..

Rocznik 1973. Urodził się we Wrocławiu, studiował na Wydziale Nauk Społecznych Uniwersytetu Wrocławskiego (na kierunku nauki polityczne). Należał do Ruchu Odbudowy Polski i z jego ramienia startował w wyborach parlamentarnych w 1997 r. Pracował w dziale marketingu i reklamy w Adavis Sp. z o.o., później kierował wrocławską filią biura poselskiego Jana Olszewskiego. W PiS od 2001 r. W wyborach mu się jednak nie powiodło. Rok później pełnił funkcję wiceszefa sztabu wyborczego Rafała Dutkiewicza, ubiegającego się o fotel prezydenta Wrocławia. Sam został wtedy radnym rady miejskiej i przewodniczył Komisji ds. Promocji i Współpracy z Zagranicą. Mandatu wkrótce potem się zrzekł, bo w 2003 r. został mianowany wiceprezydentem Wrocławia ds. architektury i budownictwa, planowania przestrzennego, ochrony środowiska, rolnictwa i ochrony zabytków. W 2005 r. wybrano go posłem z ramienia PiS, był wówczas przewodniczącym Komisji Samorządu Terytorialnego i Polityki Regionalnej.

Krótko w 2007 r. pełnił funkcję sekretarza stanu w Ministerstwie Skarbu Państwa. W 2010 r. ubiegał się o prezydenturę Wrocławia (bez powodzenia). Europoseł. Żonaty, ojciec dwóch synów. O ewentualnej tece ministra skarbu mówił: „W koncepcji, która zakładała pozostawienie tego resortu w niezmienionej formule, przynajmniej na jakiś czas, jestem do dyspozycji pani premier”. Uważa się za polityka umiarkowanego, stroni od radykalizmów, ale potrafi zaciekle bronić swoich przekonań. W ostatnich wywiadach bronił też Antoniego Macierewicza i popierał jego determinację w wyjaśnianiu przyczyn katastrofy smoleńskiej.

Minister Środowiska: Jan Szyszko

.Facebook.

Rocznik 1944. W 1966 r. ukończył studia na Wydziale Leśnym Szkoły Głównej Gospodarstwa Wiejskiego. W 2001 r. otrzymał tytuł naukowy profesora. Od 1991 r. był działaczem Porozumienia Centrum, a od 1996 r. wiceprezesem zarządu głównego tej partii. W wyborach prezydenckich w 1995 r. pełnił funkcję szefa krajowego komitetu wyborczego Adama Strzembosza.

Od 1997 do 1999 r. zajmował stanowisko ministra ochrony środowiska, zasobów naturalnych i leśnictwa w rządzie Jerzego Buzka. Następnie sprawował funkcję sekretarza stanu w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów. W latach 2001–2005 zasiadał w Trybunale Stanu z ramienia Prawa i Sprawiedliwości. W PiS od 2001 r. W latach 2005–2007 i od września 2007 do listopada 2007 r. sprawował urząd ministra środowiska w rządzie Kazimierza Marcinkiewicza, a następnie w rządzie Jarosława Kaczyńskiego.

Minister Energetyki: Krzysztof Tchórzewski

.Facebook.

Rocznik 1950. Z wykształcenia jest inżynierem. Swoją karierę zawodową zaczynał w PKP-Siedlce (był elektromonterem i naczelnikiem oddziału). Był wiceministrem gospodarki w rządach Jerzego Buzka oraz Jarosława Kaczyńskiego. Był również członkiem zarządu i dyrektorem do spraw ekonomiczno-finansowych w PKP Energetyka.

Ma wieloletni staż parlamentarny (w 2015 r. też zdobył mandat poselski). Karierę polityczną rozpoczął w Porozumieniu Centrum (przez kilka lat był wiceprezesem i prezesem partii). Na początku lat 90. był wojewodą siedleckim, a w latach 1994–1997 dyrektorem powiązanej z PC spółki Srebrna. Do PiS wstąpił w 2004 r.

Minister Edukacji: Anna Zalewska

.Facebook.

Rocznik: 1965. W 1989 r. skończyła studia polonistyczne na Uniwersytecie Wrocławskim. Pracowała jako nauczycielka i zastępca dyrektora Liceum Ogólnokształcącego w Świebodzicach. Należała do Unii Wolności, później przeszła do PiS. W latach 2002–2007 zasiadała w radzie powiatu świdnickiego, od 2006 r. pełniła jednocześnie funkcje wicestarosty. W 2007 r. dostała się do Sejmu z list Prawa i Sprawiedliwości. W 2009 i 2014 r. bezskutecznie kandydowała do Parlamentu Europejskiego. W 2015 r. została ponownie wybrana do Sejmu.

Minister Sportu i Turystyki: Witold Bańka 

.mat. pr..

Rocznik 1984. Pochodzi ze Śląska, jest lekkoatletą. Brązowy medalista z Mistrzostw Świata w Osace w sztafecie 4x400 metrów. Karierę sportową zakończył przed trzema laty i zajął się PR-em. Z wykształcenia jest politologiem – pracę dyplomową poświęcił „czarnemu PR w kampaniach wyborczych po 1989 r.”.

Prócz sportu wśród pasji największych wymieniał politykę. „Od dawna interesowałem się polityką. Zamiast dobranocki zawsze wolałem oglądać w telewizji wiadomości” – mówił „Gazecie Wyborczej”. Pytany o polityczne wzory stwierdził, że ich nie ma, jednak „za granicą znakomitym politykiem był Ronald Reagan, któremu przydały się zdolności aktorskie”. Wśród polskich autorytetów wymienił Jana Nowaka-Jeziorańskiego i Władysława Bartoszewskiego. 

Minister Pracy i Polityki Społecznej: Elżbieta Rafalska

.Facebook.

Rocznik 1955. Ukończyła gorzowską filię poznańskiej AWF. Przez lata pracowała jako nauczycielka w AWF, potem jako wizytator w kuratorium oświaty. Była dyrektorem Wojewódzkiego Zespołu Pomocy Społecznej, szefowała również Wydziałowi Spraw Społecznych Lubuskiego Urzędu Wojewódzkiego. Przez lata była gorzowską radną, a w 2005 r. została senatorem PiS. Była wiceministrem pracy i polityki społecznej w rządach Kazimierza Marcinkiewicza i Jarosława Kaczyńskiego.

Od dwóch lat zasiada w Komitecie Politycznym PiS. Od 2007 r. jest posłanką tej partii. Ostatnio pracowała w dwóch komisjach: finansów publicznych oraz polityki społecznej i rodziny. – Prezes ma biegłość oczywiście we wszystkich sprawach, ale my, kobiety, jesteśmy szczególnie uwrażliwione na sprawy społecznemówiła POLITYCE Rafalska, która w sztabie wyborczym PiS odpowiadała za sprawy społeczne i kontakty z organizacjami pozarządowymi.

Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji: Mariusz Błaszczak

.Mariusz Błaszczak/Facebook.

Rocznik 1969. Z wykształcenia jest historykiem. Karierę zawodową i polityczną zaczynał w samorządzie, pracował w urzędzie miasta w Legionowie, w 2002 r. bez powodzenia startował w wyborach na prezydenta Legionowa, ale później był wiceburmistrzem Woli, a następnie burmistrzem Śródmieścia. W latach 2006–2007 zasiadał w sejmiku mazowieckim. W 2008 r. Bianka Mikołajewska pisała w POLITYCE: „Politycy PiS mówią o nim »prawie zakon PC«”.

Wprawdzie działał już w pierwszej partii Jarosława Kaczyńskiego, ale ze względu na różnicę pokoleń nie należał do kręgu jego najbliższych współpracowników. Awansował do tego grona, gdy ówczesny premier Jarosław Kaczyński mianował go szefem swojej kancelarii. Błaszczak zapracował wówczas na opinię człowieka od specjalnych poruczeń, niezwykle pracowitego i całkowicie oddanego Kaczyńskiemu. Jak spekulowano, to z tego powodu właśnie jemu powierzono ostatnio zadanie uporządkowania warszawskich struktur PiS, w których to wciąż wybuchały jakieś afery. Jest posłem od 2007 r., a od 2010 r. szefem klubu parlamentarnego PiS.

Ministerstwo Rolnictwa: Krzysztof Jurgiel

.Facebook.

Rocznik 1953. Urodził się we wsi Ogrodnikach w pobliżu Białegostoku („w rodzinie katolickiej” – jak mówi). Studiował na Wydziale Geodezji i Kartografii Politechniki Warszawskiej. Pracował w Okręgowym Przedsiębiorstwie Geodezyjno-Kartograficznym w Białymstoku (jako geodeta w latach 1981–1984), w Białostockim Kombinacie Budowlanym (jako specjalista ds. geodezji, 1981–1984) i w Urzędzie Wojewódzkim w Białymstoku (jako inspektor, 1984–1988). Na przełomie lat 80. i 90. był niezależnym przedsiębiorcą (w Przedsiębiorstwie Usług Geodezyjnych i Kartograficznych „Meridian”). Radnym Białegostoku został w 1994 r. Jego kariera potoczyła się w sposób naturalny – najpierw był wiceprezydentem (odpowiadał przede wszystkim za politykę przestrzenną), później prezydentem tego miasta (1995–1998). Przez trzy lata, od 1998 r., był radnym i przewodniczącym sejmiku podlaskiego I kadencji.

W Sejmie od 1997, wybrany najpierw z list AWS, później (od 2001 r.) już wyłącznie jako kandydat PiS – wtedy też wstąpił w szeregi tej partii. W 2003 r. wygrał wybory uzupełniające do Senatu V kadencji. Znowu poseł z ramienia PiS – regularnie od 2005 r. Minister rolnictwa w latach 2005–2007.

Do NSZZ „Solidarność” należy od 1980 r. Jest jednym z założycieli tego ruchu w OPGK Białystok (1980). W latach 90. był członkiem Porozumienia Centrum (zakładał je w Białymstoku), został członkiem Zarządu Wojewódzkiego, a także członkiem Zarządu Głównego i Naczelnej Rady Politycznej. Należał do Porozumienia Polskich Chrześcijańskich Demokratów. Był wiceprzewodniczącym Komisji Rolnictwa i Rozwoju Wsi oraz członkiem Sejmowej Komisji Finansów Publicznych i Komisji Nadzwyczajnej, które rozpatrywały rozmaite projekty ustaw (dotyczących m.in. zmian ordynacji wyborczej). W PiS przewodniczy komisji etyki, zasiada w głównym zarządzie (członek Komitetu Politycznego i Rady Politycznej). Wiceprzewodniczący partii oraz przewodniczący Komisji Rolnictwa i Rozwoju Wsi. Prezes Zarządu Okręgowego Prawo i Sprawiedliwość w województwie podlaskim od 2012 r.

Ministerstwo Spraw Zagranicznych: Witold Waszczykowski

.Tomasz Stańczak/Agencja Gazeta.

Rocznik 1957. Historyk, od 1992 r. pracował w różnych departamentach w MSZ. W 1997 r. został p.o. szefa Biura Łącznikowego RP przy NATO, później – do 1999 r. – był wiceszefem tej placówki, a następnie ambasadorem Polski w Iranie. Po powrocie z placówki znów pracował w MSZ, a w 2005 r., po objęciu władzy przez PiS, został wiceministrem. Był wówczas głównym negocjatorem w rozmowach z USA w sprawie tarczy antyrakietowej w Polsce. W 2008 r. został odwołany z funkcji wiceministra – w wywiadzie dla „Newsweeka” ujawnił kulisy negocjacji z Amerykanami w sprawie umieszczenia w Polsce elementów tarczy antyrakietowej. Agencja Bezpieczeństwa Wewnętrznego odebrała mu za to certyfikat dostępu do materiałów niejawnych. Zagorzale krytykował rządy Platformy Obywatelskiej i popierał działania prezydenta Lecha Kaczyńskiego, wyraźnie zbliżając się do PiS.

W 2008 r. został wiceszefem BBN. W tym czasie formalnie przebywał na urlopie bezpłatnym na MSZ, ale po rezygnacji z funkcji w BBN w 2010 r. – i po wyborach prezydenckich, które wygrał Bronisław Komorowski – Sikorski nie zgodził się na jego powrót na Szucha. Waszczykowski pożegnał się z MSZ 1 września 2010 r. Jako oficjalny powód podano „brak możliwości wyznaczenia stanowiska odpowiadającego kwalifikacjom i przygotowaniu zawodowemu Witolda Waszczykowskiego w związku z utratą poświadczenia bezpieczeństwa upoważniającego do dostępu do informacji niejawnych stanowiących tajemnice państwową”. Nieoficjalnie chodziło jednak o otwartą krytykę wobec ministra Sikorskiego. – Wielokrotnie, i to publicznie, krytykował linię resortu i poddawał w wątpliwość kanony polskiej polityki zagranicznej. W ten sposób złamał podstawową zasadę funkcjonowania urzędnika służby zagranicznej, który ma realizować politykę rządu – mówił POLITYCE jeden ze współpracowników ministra spraw zagranicznych. Waszczykowski od 2011 r. jest posłem (wtedy też wstąpił w szeregi PiS).

Czytaj także:
» Konflikt Waszczykowskiego z Sikorskim

Minister cyfryzacji: Anna Streżyńska

.Facebook.

Rocznik 1967. Studiowała prawo Uniwersytecie Warszawskim. Pełniła rozmaite funkcje urzędnicze, pracowała m.in. w Urzędzie Ochrony Konkurencji i Konsumentów (1995–1997). W latach 1998–2001 była doradczynią ministrów łączności w rządzie Jerzego Buzka, w 2000 r. objęła stanowisko dyrektora departamentu w tym ministerstwie. Później była dyrektorem Instytutu Badań nad Gospodarką Rynkową (2001–2004), prowadziła pismo „Prawo i ekonomia w telekomunikacji” i utworzyła Centrum Studiów Regionalnych (2004). W latach 2005–2006 podsekretarz stanu do spraw łączności w Ministerstwie Transportu i Budownictwa. W 2006 r. pełniła funkcję prezesa Urzędu Komunikacji Elektronicznej (wcześniej Urząd Regulacji Telekomunikacji i Poczty) – z nadania Kazimierza Marcinkiewicza. Prezes tego urzędu od 2006 do 2012 r.

Przez krótki czas – do przegranych wyborów – związała się z partią Polska Razem, występowała w roli wiceprezesa stowarzyszenia „Republikanie” (założył je Przemysław Wipler). Była przewodniczącą rady nadzorczej Wielkopolskiej Sieci Szerokopasmowej. Od 2015 r. prezes projektu Internet dla Mazowsza. Doradzała w Radzie ds. Cyfryzacji. Jest członkinią rady Ośrodka Analiz Strategicznych. „Streżyńska w rządzie lub jego najbliższych okolicach byłaby atrakcyjnym nabytkiem” – pisze Janina Paradowska. I to nawet jeśli pracowałaby samodzielnie, czego prezes zwykle nie pochwala.

Minister Infrastruktury i Budownictwa: Andrzej Adamczyk

.Facebook.

Rocznik 1959. Urodził się w Krzeszowicach. Uczył się tamże w Zespole Szkół Budowlanych (kierunek: rachunkowość i finanse w zarządzaniu – analiza finansowa przedsiębiorstw). Prezes PiS w okręgu krakowskim. Wiceprzewodniczący Sejmowej Komisji Infrastruktury i rzecznik Klubu Parlamentarnego w tej komisji. Zainteresowany zwłaszcza polską infrastrukturą i kłopotami, na jakie napotyka. Działał na rzecz budowy i modernizacji dróg, rozwoju kolei. Silnie związany z regionem. W 1998 i 2002 r. wybrano go do rady powiatu krakowskiego, gdzie przewodniczył Komisji Infrastruktury i Gospodarki Komunalnej. Zanim wstąpił do PiS, należał do Porozumienia Centrum.

W Sejmie nieprzerwanie od 2005 r. Uczestniczy w pracach Sejmowej Komisji Infrastruktury i w Komisji Łączności z Polakami za granicą. Pracował także przy projekcie ustawy o drogowych spółkach specjalnego przeznaczenia, zmianie ustawy o prawie budowlanym i przy projekcie ustawy o uproszczeniu inwestycji w budownictwie mieszkaniowym. Jako samorządowiec doprowadził m.in. do przebudowy dróg dojazdowych do Krakowa. O życiu pozapolitycznym pisze: „Swój wolny czas spędza najczęściej w gronie najbliższej rodziny i przyjaciół. Pasjonują go podróże. Lubi i nie unika pracy fizycznej, szczególnie w przydomowym ogrodzie, który sam pielęgnuje”. Żonaty, ma dwie córki. Dewiza: „Kontakt i praca dla ludzi, którzy mi zaufali, jest dla mnie najważniejsza”.

Minister Zdrowia: Konstanty Radziwiłł

.Filip Klimaszewski/Agencja Gazeta.

Rocznik 1958. Lekarz, działacz samorządu lekarskiego, wieloletni prezes Naczelnej Izby Lekarskiej. Ma własną przychodnię. Politycznie związany z Polską Razem Jarosława Gowina (jako ekspert tego ugrupowania). W ostatnich wyborach jako kandydat Polski Razem startując z ramienia PiS, wygrał wybory do Senatu w okręgu na Mazowszu – to tutaj o fotel senatorski walczyli również m.in. Roman Giertych, Monika Płatek i Robert Smoktunowicz.

Radziwiłł pochodzi z rodu książęcego, jest wnukiem księcia Konstantego Mikołaja Radziwiłła, ostatniego właściciela Zegrza, i  synem Anny Marii Czartoryskiej oraz Alberta Hieronima Radziwiłła. O jego kandydaturze na szefa resortu zdrowia zaczęło się mówić wówczas, gdy Stanisław Karczewski, przymierzany do tego stanowiska, zapowiedział, że widzi się raczej w roli marszałka Senatu.

Czytaj także:
» PiS chce zrewolucjonizować polski rynek usług medycznych

Minister Gospodarki Morskiej: Marek Gróbarczyk

.Facebook.

Rocznik 1968. Urodził się w Nowym Sączu „w rodzinie silnie związanej z wartościami narodowymi” (zapewnia na swojej stronie internetowej). Studiował w Wyższej Szkole Morskiej w Gdyni (Wydział Mechaniczny, specjalność: eksploatacja siłowni okrętowych), podjął i ukończył następnie studia podyplomowe na bydgoskiej Akademii Rolniczo-Technicznej (o kierunku telekomunikacja cyfrowa). Pracował na statkach – jako marynarz i oficer marynarki handlowej. Później próbował sił w branży telekomunikacyjnej, był menadżerem firm transportowo-spedycyjnych. Ma uprawnienia doradcze w sprawach przewozu tzw. towarów niebezpiecznych. Gróbarczyk szefował ponadto firmie budowlanej, był też członkiem zarządu Zakładów Azotowych w Tarnowie – Mościcach S.A. oraz Rady Nadzorczej Operatora Logistycznego Paliw Płynnych.

W 2007 r. pełnił funkcję ministra gospodarki morskiej. Przygotował projekty ustaw dotyczących budowy falochronu w Świnoujściu oraz budowy kanału żeglugowego przez Mierzeję Wiślaną. Miał (i prawdopodobnie nadal ma) zwłaszcza jedną ambicję – przywrócić statki pod polską banderę. Funkcję eksperta do spraw gospodarki morskiej u boku prezydenta RP pełnił w latach 2008–2009. Należy do komitetu politycznego PiS (od 2011 r.). Jest europosłem (już drugą kadencję), pracuje w Komisji Przemysłu, Badań Naukowych i Energii. Ukształtowała go – jak sam opowiada –  historia jego rodziny, zwłaszcza dziadków. Jeden, od strony ojca, walczył w Pierwszej Brygadzie u boku Józefa Piłsudskiego. Drugi, od strony matki, walczył przy gen. Józefie Hallerze.

Minister Finansów: Paweł Szałamacha

.Paweł Szałamacha/Facebook.

Rocznik 1969. Studiował na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu oraz w College d’Europe w Brugii. W latach 1994–2004 r. pracował w kancelarii Clifford Chance w Warszawie. W 1998 r. uzyskał uprawnienia radcy prawnego w Okręgowej Izbie Radców Prawnych w Poznaniu, przez kilka lat był ekspertem Centrum im. Adama Smitha. Przez krótki czas działał w Unii Polityki Realnej.

Był współzałożycielem oraz prezesem zarządu Instytutu Sobieskiego (zrezygnował po objęciu w 2011 r. mandatu poselskiego). Od 2005 r. pracował w Ministerstwie Skarbu Państwa, najpierw na stanowisku podsekretarza stanu, a w latach 2006–2007 sekretarza stanu, odpowiadając m.in. za sektor finansowy. W 2010 r. Lech Kaczyński powołał go na członka Narodowej Rady Rozwoju. Nie udało mu się odnowić zdobytego w 2011 r. mandatu poselskiego (startował w okręgu poznańskim).

Koordynator ds. służb specjalnych: Mariusz Kamiński

.Sławomir Kamiński/Agencja Gazeta.

Rocznik 1965. Urodził się w Sochaczewie. Studiował na Wydziale Historii Uniwersytetu Warszawskiego. Działał w opozycji w czasach PRL, za zbezczeszczenie Pomnika Wdzięczności Armii Czerwonej w 1981 r. trafił nawet na rok do poprawczaka. Za czynny opór podczas demonstracji w 1983 r. został zaś aresztowany (w areszcie spędził niespełna trzy miesiące). Od 1984 r. członek Niezależnego Zrzeszenia Studentów, działał w zarządzie tego ruchu na Uniwersytecie Warszawskim. Uczestniczył w Obradach Okrągłego Stołu jako reprezentant środowisk studenckich. Przez krótki czas sympatyzował z Ruchem Obywatelskim Akcja Demokratyczna. W latach 90. pracował w Departamencie Zagrożeń Wewnętrznych Biura Bezpieczeństwa Narodowego, potem w zarządzie Regionu Mazowsze „Solidarności”, Głównym Zarządzie Ceł (tu zajmował się głównie przemytem papierosów), a nawet w Telewizji Polskiej (w Biurze Kontroli). W 1993 r. przewodniczył Lidze Republikańskiej, którą współzakładał. Od 1997 r. poseł Akcji Wyborczej Solidarność, od IV kadencji Sejmu – już poseł PiS.

Mariusz Kamiński jest współautorem ustawy dekomunizacyjnej, postulował ponadto, by każdy parlamentarzysta był zobowiązany do składania deklaracji majątkowej. Był pomysłodawcą powołania Centralnego Biura Antykorupcyjnego. Sekretarz stanu w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów w rządzie Kazimierza Marcinkiewicza. Z nadania Jarosława Kaczyńskiego został w 2006 r. szefem Centralnego Biura Antykorupcyjnego. Na wniosek Donalda Tuska i w związku z tzw. aferą hazardową wszczęto wobec niego postępowanie w prokuraturze – miał wykorzystywać stanowisko do walki z konkurentami politycznymi. W 2010 r. postawiony w akt oskarżenia, nie przyznał się do zarzucanych mu przewin. Rzeszowska Prokuratura Okręgowa postawiła mu zarzuty przekroczenia uprawnień, ale sprawę nieprawomocnie umorzono. Pod koniec grudnia 2012 r. prokurator złożył zażalenie, postanowienie o umorzeniu zostało odwołane. W marcu 2015 r. Mariusz Kamiński został skazany na 3 lata pozbawienia wolności – wyrok był nieprawomocny. Kamiński jest wiceprezesem PiS.

„Wyrok jest nieprawomocny i zapewne PiS uważa, że może liczyć na przychylność sądu drugiej instancji. Jeśli uniewinnienia nie będzie, będą kolejne odwołania, bo PiS przecież ma zawsze rację” – podsumowuje Janina Paradowska.

Ponadto:

Szefowa Kancelarii Premiera: Beata Kempa

.Facebook.

Rocznik 1966. Studiowała administrację na Uniwersytecie Wrocławskim. W latach 1998–2005 była radną Sycowa. Przez kilkanaście lat pracowała jako kurator zawodowy dla dorosłych. W 2004 r. zdobyła mandat posła do Parlamentu Europejskiego. Rok później, z list Prawa i Sprawiedliwości, została wybrana do Sejmu. Odnowiła mandat w 2007 r. i 2011 r.

W listopadzie 2011 r. została wykluczona z Prawa i Sprawiedliwości. Objęła wtedy funkcję wiceprzewodniczącej klubu Solidarna Polska, a na kongresie założycielskim partii o tej nazwie w marcu 2012 r. została jej wiceprezesem. W ostatnich wyborach parlamentarnych z powodzeniem ubiegała się o poselską reelekcję z list PiS, powracając do okręgu wrocławskiego.

Minister ds. kontaktu z parlamentem: Adam Lipiński

.Facebook.

Rocznik 1956. Studiował na Wydziale Gospodarki Narodowej Akademii Ekonomicznej we Wrocławiu. Działał we wrocławskich strukturach NSZZ „Solidarność” oraz w innych organizacjach opozycyjnych. W okresie stanu wojennego ukrywał się, działał w opozycji do 1989 r. W latach 90. organizował struktury Porozumienia Centrum na Dolnym Śląsku, w latach 1991–1993 z ramienia tej partii zasiadał w Sejmie I kadencji. Od 1999 r. był prezesem PC. W 2001 r. należał do twórców Prawa i Sprawiedliwości, doprowadził do rozwiązania PC.

W 2005 r. został powołany na stanowisko sekretarza stanu w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów odpowiedzialnego za współpracę rządu z parlamentem. W lipcu 2006 r. po rekonstrukcji rządu został szefem gabinetu politycznego premiera Jarosława Kaczyńskiego. Obie funkcje pełnił do 2007 r. W tegorocznych wyborach do Sejmu zdobył mandat po raz szósty.

Minister ds. europejskich: Konrad Szymański

.Wiktor Dąbkowski/Reporter.

Rocznik 1969. Urodził się w Kaliszu. Studiował na Wydziale Prawa i Administracji na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. Od 2004 r. nieprzerwanie pełni funkcję europosła (żeby przejąć obowiązki w kraju, musi się zrzec mandatu). Od lat 90. zajmował urzędnicze i polityczne stanowiska, był m.in. dyrektorem biura poselskiego Marcina Libickiego w Poznaniu, później korespondentem Agencji Prasowej SIS-serwis (też w Poznaniu), doradcą Komisji Samorządowej Rady Miasta Poznania, doradcą ds. międzynarodowych Marcina Libickiego, który przewodniczył wówczas Polskiej Delegacji do Zgromadzenia Parlamentarnego Rady Europy. Funkcję doradcy sprawował zresztą wielokrotnie (doradzał wicemarszałkowi Sejmu w latach 1999–2000, w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów w 2000 r.). Jako europoseł – członek wielu gremiów. M.in. Komisji Przemysłu, Badań Naukowych i Energii (wicekoordynator tejże grupy), delegacji do komisji współpracy parlamentarnej UE-Armenia, UE-Azerbejdżan i UE-Gruzja, delegacji do Zgromadzenia Parlamentarnego Partnerstwa Wschodniego (Euronest), Intergrupy ds. Bioetyki (wiceprzewodniczący), Intergrupy Św. Jakuba (wiceprzewodniczący) oraz Intergrupy Bałtyckiej.

W 2005 r. został członkiem Rady Kolegium Europy Wschodniej we Wrocławiu. Należał ponadto do Rady Fundacji Polsko-Niemieckie Pojednanie (2007–2008) oraz do Zarządu Kolegium Europejskiego w Natolinie (2007–2013). W PiS od 2007 r. (wcześniej ZChn i członek Zarządu Głównego Polskiej Federacji Ruchów Obrony Życia). Jeden z europosłów odznaczonych przez POLITYKĘ w przygotowywanym corocznie Rankingu Posłów. Tak ten wybór uzasadnili wówczas dziennikarze: „Kompetentny i odważny w sądach, zarazem jeden z niewielu posłów drugiej kadencji, który nie osiadł na laurach. Aktywny zarówno na forum całego Parlamentu, jak i w komisji przemysłu, badań naukowych i energii, gdzie przygotowuje kluczowy raport o polityce energetycznej i klimatycznej do 2030 r.”. Dyplom najlepszego posła otrzymał też wcześniej, w 2010 r., za zaangażowanie i pracowitość.

Przewodniczący Komitetu Stałego Rady Ministrów: Henryk Kowalczyk

.Facebook.

Rocznik 1956. Urodził się w Żabiance, studiował na Wydziale Matematyki Uniwersytetu Warszawskiego. Przez 11 lat pracował jako nauczyciel matematyki w Zespole Szkół Rolniczych w Golądkowie. Pracę pedagogiczną przerwał pod wpływem strajków związków zawodowych w latach 80. Razem z żoną Hanną (również nauczycielką) zaangażował się wówczas w tworzenie „Solidarności” (Kowalczyk przewodził komisji zakładowej NSZZ „Solidarność” w Zespole Szkół Rolniczych w Golądkowie). Pełnił wiele funkcji politycznych: w wieku 34 lat został wójtem gminy Winnica (w latach 1990–1998 i 1999–2005), był też wojewodą ciechanowskim (1998), zasiadał w sejmiku mazowieckim (1999–2002, kandydat AWS). Od 1989 do 1992 r. przewodniczył Komitetowi Obywatelskim Gminy Winnica. Na swojej stronie internetowej wylicza wszystko, co udało się w Winnicy za jego rządów osiągnąć, zwłaszcza inwestycje: kompleks szkół, szpitale, obiekty sportowe. Gmina trafiła do zestawienia „Złota setka gmin” „Rzeczpospolitej”. Przez trochę ponad 10 lat, do 2002 r., Kowalczyk należał do Zjednoczenia Chrześcijańsko-Narodowego.

W PiS od 2005 r. W czasach rządów tej partii pełnił funkcję sekretarza stanu w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi. Pomagał przy kształtowaniu ustroju rolnego. „Rolnicy do tej pory wspominają dobre czasy dla rolnictwa, jakie były za rządów Prawa i Sprawiedliwości” – podaje na swojej stronie internetowej. O reelekcję ubiegał się w każdych kolejnych wyborach – zawsze z powodzeniem. W ostatnich zebrał 22 850 głosów. Od 2014 r. odpowiada za finanse PiS. Pracował w sztabie wyborczym Andrzeja Dudy, uważa się za bliskiego współpracownika Beaty Szydło. Konsekwentnie postuluje, by zwiększać wydatki socjalne. Przeciwnik in vitro. Zwolennik uszczelniania podatków, utworzenia centralnego rejestru podatników oraz centralnego rejestru faktur. Przymierzany do ministerstwa finansów, ostatecznie obejmie resort rolnictwa.

Szefowa gabinetu politycznego, rzecznik rządu: Elżbieta Witek

.Sławomir Kamiński/Agencja Gazeta.

Rocznik 1957. W 1980 r. skończyła studia na Wydziale Filozoficzno-Historycznym Uniwersytetu Wrocławskiego. Do 2006 r. pracowała jako nauczycielka i dyrektorka szkół w Jaworze. W 1980 r. wstąpiła do „Solidarności”. W 1982 r. za działalność opozycyjną została tymczasowo aresztowana.

Startowała do Sejmu po raz pierwszy z list Prawa i Sprawiedliwości w wyborach w 2001 r., ale wówczas bez powodzenia. Mandat zdobyła cztery lata później. W wyborach w 2011 r. z sukcesem ubiegała się o reelekcję. W listopadzie 2011 r. została wybrana przez radę polityczną PiS w skład komitetu politycznego swojego ugrupowania. Pełniła funkcję rzecznika PiS od lipca 2015 r.

.KŻ/Polityka.
Reklama
Reklama

Ta strona do poprawnego działania wymaga włączenia mechanizmu "ciasteczek" w przeglądarce.

Powrót na stronę główną