Poczułem się jak Tutsi – to chyba najkrótszy komentarz, jaki padł po łomżyńskim przemówieniu Jarosława Kaczyńskiego. Fetując zwycięstwo Anny Marii Anders w wyborach uzupełniających do Senatu, prezes PiS przypomniał linię dzielącą obywateli Rzeczpospolitej na prawdziwych Polaków i rzesze szkodników, którym obce są święte wartości narodu i ojczyzny. Kilka dni później Kaczyńskiego przebił w Otwocku prezydent Andrzej Duda występujący płomiennie w imieniu Polaków lepszej kategorii, którzy mają przywilej określania, kto jest wrogiem, a kto nie.
To nie pierwsze dzielące społeczeństwo wystąpienia polityków PiS, ważny jest jednak kontekst ich użycia. Inaczej brzmią w kampanii wyborczej, inaczej zaś w kulminacyjnym punkcie konfliktu ustrojowego o Trybunał Konstytucyjny i sytuacji faktycznego zamachu stanu realizowanego przez rządzącą większość. W takim momencie bardziej oczekiwane byłyby słowa zapowiadające poszukiwanie kompromisu, zamiast nich padają jednak obelgi wobec oponentów, formułowane tak, że coraz trudniej wyobrazić sobie podjęcie jakiegokolwiek dialogu.
Czy więc rzeczywiście ci, którzy protestują przeciwko działaniom politycznym Jarosława Kaczyńskiego, mają prawo czuć się jak Tutsi? Przypomnijmy, to jedna z grup etnicznych zamieszkujących Rwandę. Była ona dyskryminowana przez tworzących większość Hutu. Na początku lat 90. w Rwandzie wybuchła wojna domowa, która po chwilowym rozejmie przekształciła się w regularną ludobójczą rzeź. Poprzedziła ją długa kampania nienawiści stygmatyzująca Tutsi jako gorszy gatunek ludzi i obywateli. Zginęło wtedy około miliona Tutsi.