W wydaniu dokładnie sprzed roku (6 kwietnia 2015 r.) w dziale „Books” obszerne omówienie dwóch historii „nazistowskich obozów koncentracyjnych” pióra Adama Kirscha, specjalisty od spraw żydowskich z Uniwersytetu Columbia. Autorką jednej książki jest Sarah Helm („Ravensbrück: Życie i śmierć w hitlerowskim obozie koncentracyjnym dla kobiet”). Autorem drugiej jest Nikolaus Wachsmann („KL: Historia nazistowskiego obozu koncentracyjnego”). Do lektury przystąpiłem w nastroju bojowym, szukając akcentów antypolskich. Słyszałem bowiem liczne ostrzeżenia, że w publikacjach takich używa się fatalnego określenia „polskie obozy koncentracyjne”, że za wszelką cenę unika się określenia „niemieckie” obozy koncentracyjne, wreszcie, że jest to przejawem świadomej propagandy antypolskiej. Czytałem np. wstrętny paszkwil dr. Grzegorza Musiała („wSieci”) na znanych i zasłużonych historyków polskich. Jednym z głównych celów niemieckiej propagandy historycznej jest wedle p. Musiała „odniemczanie” i „polonizowanie” niemieckich obozów jako polskich. „To właśnie w Polsce niemiecka propaganda historyczna święci największe triumfy” – pisał Musiał, śmiało i po nazwisku demaskując polskich uczonych pozostających w służbie niemieckiej propagandy: prof. Włodzimierz Borodziej „ucieleśnia patologię”, jest skarbem z niemieckiego punktu widzenia, prof. Krzysztof Ruchniewicz na Uniwersytecie Wrocławskim kieruje „faktycznie instrumentem niemieckiej propagandy historycznej w Polsce”, Instytut Zachodni pod kierunkiem (skądinąd osoby wybitnej – D.P.) Anny Wolff-Powęskiej „zaczął się chylić ku upadkowi”, a chętny na stanowisko jej następcy prof. Żerko „tylko utrwalałby patologię”, zaś w Berlinie prof. Robert Traba, szef Centrum Badań Historycznych, pozoruje badania i uprawia bicie piany. Z artykułu wynika niezbicie, że dr Musiał chętnie objąłby te wszystkie stanowiska kierownicze. (Nadeszły takie czasy, że nie można tego wykluczyć). Autor nadaje się także na szefa mającego powstać Instytutu Obrony Dobrego Imienia Polski. Co prawda niektórzy (np. wybitny pisarz Eustachy Rylski) uważają utworzenie takiego instytutu za niebezpieczne, ale całkiem możliwe, że powstanie następna instytucja, która będzie tropić fałszowanie historii, obarczanie Polaków współwiną za Holocaust. Miałby to być kolejny element oficjalnej polityki historycznej, w którą zaangażowane są już ambasady, Instytuty Mickiewicza, IPN, kinematografia, szkoły itd., itp. „W polityce historycznej – powiedziała Agnieszka Holland w rozmowie z Aleksandrą Pawlicką („Newsweek”) – nie chodzi o nic innego, jak tylko o usypiające gloryfikowanie nas samych. Pokazywanie Polaków jako narodu wręcz przeanielonego, niesplamionego błędami czy winami. Narodu, który jest tylko niewinną ofiarą wszystkiego, co się w historii złego wydarzyło. To takie głupie”. Jestem podobnego zdania. Kiedy w 1971 r. pochwaliłem w POLITYCE amerykańskiego analityka Daniela Ellsberga, który ujawnił papiery Pentagonu na temat wojny wietnamskiej (cóż za zdrajca!), pewien polski poeta i publicysta napisał: „Nic dziwnego, że Daniel Passent popiera Daniela Ellsberga”. Teraz czekam, aż ktoś wyjaśni dlaczego popieram Agnieszkę Holland. A przyczyna jest prosta: ponieważ ma rację. Tak przygotowany ideologicznie, postanowiłem nie czekać na powołanie Instytutu Obrony, tylko bronić Dobrego Imienia sam. Już ja wam, Kirschowie, Helmowie i Wachsmannowie, pokażę – myślałem, przystępując do lektury eseju „Dwie nowe historie nazistowskich obozów koncentracyjnych”. Szczególnie byłem czujny na punkcie „odniemczania” i „spolszczania” winy za niemieckie, hitlerowskie obozy. Oto wyniki mojego zwiadu. W całym eseju najczęściej pojawia się określenie „nazistowskie obozy”, raz pisze się o obozach „hitlerowskich”, innym razem o „niemieckich” i ani razu nie pojawia się n