Każde publiczne wystąpienie Jarosława Kaczyńskiego (ostatnio cotygodniowe) przynosi jakieś językowe odkrycia, a to w formie nieoczekiwanych zastosowań i zaskakujących definicji wyrazów i pojęć znanych (np. demokracja, wolność słowa, prawo, sprawiedliwość), a to w formie neologizmów lub związków frazeologicznych, zwłaszcza wzbogacających słownik epitetów polskich. Uciechą tego tygodnia jest „rebelia”, czyli według standardowej definicji „zbrojny bunt przeciw władzy”, przez prezesa odniesiony do sytuacji upadku, wskutek utraty większości parlamentarnej, dwóch rządów koalicyjnych (J. Olszewskiego i J. Kaczyńskiego). Logicznie ta nowa interpretacja powinna się odnosić także np. do upadku koalicyjnego gabinetu Hanny Suchockiej, ale się nie odnosi. Bez odpowiedzi pozostaje pytanie, czy w politologii prezesa rebeliami były też seryjne rozpady rządów, powiedzmy, we Włoszech; jeśli tak, mielibyśmy w tym kraju kilkadziesiąt rebelii, rzecz jasna po usunięciu z definicji elementu „zbrojnego”.
Jednak, jak wiemy, urokiem prezesowego języka jest to, że prawdziwe nowe znaczenia słów pozostają domyślne i nie poddają się prostemu logicznemu rozbiorowi. Jest bowiem oczywiste, że „rebelia”, „rebelianci” to po prostu nowe wcielenie, zresztą bardziej eleganckie, starego „gorszego sortu”, który 4 czerwca urządził sobie kolejną masową uliczną rebelię. Nie dziwi, że nowa władza kompletnie zignorowała coraz huczniej obchodzone przez ostatnie lata Święto Wolności, a prezes pacnął je „rebelią”, bo według pisowskiej polityki historycznej Okrągły Stół, wybory 4 czerwca, rząd Mazowieckiego to były co najwyżej jakieś pseudonarodziny III RP z ubeckiego in vitro; prawdziwie wolna Polska pokazywała się w tych krótkich momentach, kiedy przy władzy znajdował się Jarosław Kaczyński.