Dymisja-niedymisja prezesa TVP Jacka Kurskiego odsłoniła podziały i konflikty na prawicy, z oskarżeniami o zdradę włącznie. To już prawie wojna domowa. Główna linia sporu przebiega między środowiskami dwóch propisowskich tygodników: „Gazety Polskiej” oraz „wSieci”. Oba kierowane przez osoby o ambicjach wykraczających poza role, jakie aktualnie pełnią. Z jednej strony Tomasz Sakiewicz (szef „GP” oraz dziennika „Gazeta Polska Codziennie”) i jego medialne mikroimperium, które buduje m.in. w kooperacji ze spółkami związanymi z PiS. Z drugiej – bracia Karnowscy (Jacek jest naczelnym „wSieci”, Michał – członkiem zarządu spółki Fratria, która wydaje tygodnik) i stojący za nimi założyciel SKOK, snujący własne sny o potędze senator PiS Grzegorz Bierecki. Sakiewicz zwalcza Jacka Kurskiego, Karnowscy go bronią. Ale ten podział sięga dalej, poza środowiskowy konflikt personalny. Nakłada się na niego wojna o wpływy, którą dążący do samodzielności szef TVP toczy z próbującym go sobie podporządkować Krzysztofem Czabańskim, przewodniczącym Rady Mediów Narodowych, wspieranym przez Joannę Lichocką, posłankę PiS, członkinię RMN i wicenaczelną „Gazety Polskiej Codziennie”. Co ciekawe, Czabańskiego popiera środowisko Sakiewicza, a nie Karnowskich, u których publikował. Dziwne? Nie do końca – w 2014 r. Michał Karnowski natychmiast podziękował mu za współpracę, gdy Czabański opublikował tekst w konkurencyjnym tygodniku „Do Rzeczy”. Wrogość między grupami Sakiewicza i Karnowskich sięga wielu lat wstecz, co najmniej od końca 2012 r., gdy „wSieci” pojawiło się na rynku. „Gazecie Polskiej”, wtedy głównemu pismu pisowskiej prawicy, wyrósł nagle konkurent, za którym stał bogaty inwestor w postaci spółki powiązanej ze SKOK. Zdecydowanie mniej zamożna „GP”, której sprzedaż wystrzeliła o ponad 200 proc. dzięki publikowaniu spiskowych teorii o katastrofie smoleńskiej, poczuła się zagrożona. Konkurent miał jeszcze dodatkowy atut – poparcie o. Tadeusza Rydzyka, który jest niechętny Sakiewiczowi od czasu zlustrowania abp. Stanisława Wielgusa przez „GP” w 2006 r. Dopóki rządziła Platforma, pęknięcia i podziały tuszowała nienawiść do wspólnego wroga, jednak gdy po wyborach zaczęło się dzielenie medialnego tortu, konflikt zaczął narastać z nową siłą. Szczególnie mocno oznaki niezadowolenia okazywali publicyści związani z Sakiewiczem i jego tytułami („GP”, „Gazeta Polska Codziennie”, serwis Niezalezna.pl). Punkty zapalne były dwa: mianowanie na szefa TVP Jacka Kurskiego oraz jego polityka personalna, która nie przewidywała oddania czegokolwiek ważnego w TVP ludziom związanym z „GP”, za to chętnie korzystała z usług dziennikarzy TV Republika. Nie jest tajemnicą, że stacja nie należy do krezusów, a tak duży odpływ krwi może ją dużo kosztować. „Mimo że prezes Kurski obiecał, że bez mojej wiedzy nie będą werbować” – żalił się niedawno w rozmowie z „Super Expressem” Sakiewicz, wiceprezes Republiki. Co prawda formalnie Karnowscy nie dostali wiele więcej, ale też niespecjalnie o to zabiegali, przedkładając pilnowanie własnego biznesu nad niepewną pracę w telewizji. Stali się za to jednymi z głównych komentatorów TVP, częstymi gośćmi programów publicystycznych i informacyjnych, z „Wiadomościami” na czele. Kurski nie jest postacią zbyt popularną w PiS. Pamięta mu się „zdradę”, gdy po wyborach parlamentarnych 2011 r. (wraz ze Zbigniewem Ziobrą i Beatą Kempą) porzucił partię, zakładając Solidarną Polskę. Wielu polityków PiS jest przekonanych, że zwycięstwo przyszłoby wcześniej, gdyby nie te kilka procent, które urwali „zdrajcy”. Podobny punkt widzenia można znaleźć na łamach „Gazety Polskiej” i powiązanych z nią tytułów. Publicyści „GP” uważają się za ludzi „ulicy”, którzy w przeciwieństwie do ludzi „z przedpokoju” nigdy nie zawiedli w walce z reprezentującym wszystko co najgorsze Salonem. „Ulica” „podejmuje się bowiem niebezpiecznego hazardu – zabiegania o niepodległość Polski”, a „przedpokój” to w gruncie rzeczy ruska agentura. Ludziom „ulicy” Kurski podpadł, bo zbyt mało energicznie czyścił telewizyjne gabinety z „ubeków”, w dodatku przyjął do pracy tych z TVN i Polsatu. Co prawda ściągnął też prawicowych dziennikarzy i publicystów powiązanych z różnymi tytułami, ale nie z pierwszego szeregu, słusznie zresztą obawiając się, że szybko weszliby mu na głowę. Swojej strefy wpływów nie dostała ekstraklasa „Gazety Polskiej”, czyli oprócz Sakiewicza, jego zastępczyni Katarzyna Gójska-Hejke, Dorota Kania, Tomasz Terlikowski. Anita Gargas zaś czekała na swój program aż do teraz (ale dla równowagi w tym samym czasie miejsce w ramówce znalazło się i dla bliskiego Karnowskim Witolda Gadowskiego). Prezes Kurski wykorzystał okazję – Gargas jest rozżalona na kolegów. W lipc