Bilans pierwszego roku rządu premier Szydło wypada pozytywnie dla elektoratu PiS, ale niekoniecznie dla wyborców, którzy na PiS nie głosowali. Ci drudzy przeżywają różne emocje w związku z rocznicą: od rozczarowania i zawodu (to grupa, która mogła głosować na PiS, bo nie chciała na PO czy lewicę) do wkurzenia i coraz głębszego niepokoju o przyszłość kraju, demokracji i praworządności.
W ważnych dla ogółu społeczeństwa dziedzinach pierwszy rok rządów PiS przyniósł chaos. Tak jest w oświacie publicznej, w publicznej służbie zdrowia, w bezpieczeństwie narodowym, w sądownictwie, kulturze, gospodarce (co z obniżeniem wieku emerytalnego i podatków, jak sfinansować coraz bardziej rozdęte obietnice socjalne?), w polityce społecznej (czarne protesty w reakcji na próbę całkowitego zakazu legalnej aborcji), wreszcie, choć nie na końcu, w polityce zagranicznej.
Nawet na odcinku kościelnym, priorytetowym dla obecnej władzy, PiS-owi udało się skonfliktować z tak zwanymi obrońcami życia, a tym samym z częścią biskupów i mediów katolickich, popierających odrzucenie tzw. kompromisu aborcyjnego z 1993 r.
Zadowoleni z pierwszego roku mogą być beneficjenci 500+ i (na kredyt) mieszkania+, ale już mniej tzw. frankowicze i część przedsiębiorców, którzy nie wiedzą, co ich czeka ze strony państwowego poborcy podatków, bo rząd sam wydaje się tego nie wiedzieć.
Tak zwany plan Morawieckiego jest de facto tylko szkicem (i tak bardzo kontrowersyjnego) programu nacjonalizmu gospodarczego i etatyzacji gospodarki. Nie odpowiada na główne pytanie o zasady i sposoby realizacji tego planu. Jak zbudować polski kapitał na miarę pobożnych życzeń superresortu pana Morawieckiego, nie wiadomo.
Całkowicie negatywny jest bilans polityki zagranicznej pod rządami panów Kaczyńskiego i Waszczykowskiego (prezydent Andrzej Duda nie jest liczącym się podmiotem tej polityki; jego aktywność sprowadza się do podróży krajowych i zagranicznych). Treść polskiej polityki zagranicznej jest żadna.
Polega na działaniach „godnościowych” w kraju i za granicą (interwencja po zabójstwie Polaka w Wielkiej Brytanii, podbijanie bębenka Polonii, głównie amerykańskiej, próby naśladowania Izraela, jeśli chodzi o „obronę dobrego imienia” kraju) i na tworzeniu jakichś politycznych fantasmagorii i artefaktów na obrzeżach głównego nurtu polityki europejskiej. Grupa Wyszehradzka pod przewodem Polski zaznaczyła się w nim głównie tym, że odmówiła współpracy z Unią Europejską w sprawie kryzysu migracyjnego.
Polityka zagraniczna obecnego rządu prowadzi – i w tym jest, niestety, skuteczna – do marginalizacji, a nawet izolacji Polski na forum Zachodu. Warszawa skonfliktowała się z Francją, ochłodziła stosunki z Niemcami i Brukselą, odebrała ostrzegawcze sygnały od administracji prezydenta Obamy.
Minister Waszczykowski wydaje się patrzyć przychylniejszym okiem na proputinowskiego i antynatowskiego Donalda Trumpa niż na panią Clinton. Ale to jednak ona ma większe szanse wygrać wybory prezydenckie i będzie kontynuowała politykę zagraniczną swego obozu politycznego, a nie – jak może marzy się PiS – zbuntowanych przeciwko waszyngtońskim elitom Republikanów. Jeśli wygra Clinton, Polska pod rządami PiS zostanie zepchnięta do drugiej ligi także w Waszyngtonie.