Piotr Duda, szef NSZZ Solidarność, zadeklarował, że związkowcy „nakryją czapkami” politycznych oponentów władzy i „policzą się z nimi na ulicy”. Przypomniały się czasy PRL i groźby użycia „aktywu robotniczego” przeciw „warchołom”. Piotrowi Dudzie wypomniano, że przekształca Solidarność w dawne reżimowe związki. Solidarność wygrażała pięścią pod nosem każdego rządu. Jeździła na Warszawę, krzyczała, dymiła i turbowała się z policją. Stawała w strajkach, które są przecież przyrodzonym elementem związkowej aktywności. Nigdy jednak tak otwarcie nie groziła opozycji i tak jasno nie deklarowała obrony jednej opcji politycznej – i to, na dodatek, rządu, który i tak ma w swoich rękach wszelkie do obrony instrumenty: ulice już są pełne policji, a nawet wojskowej żandarmerii. – Deklaracja wsparcia dla jednej grupy politycznej, a mam nadzieję, że tylko deklaracją pozostanie – jest niezgodna z istotą, ideą i duchem związku zawodowego – uważa prof. Marek Szczepański, socjolog z Uniwersytetu Śląskiego. – Wielokrotnie widziałem manifestacje w Warszawie. Miewały spektakularną oprawę, ale nigdy nie wspierały jakiejś formacji politycznej, tylko interesy pracownicze. Jednak nigdy też w naszej krótkiej historii Solidarność ani żaden inny związek nie był tak blisko rządzących. Gdy do prorządowej deklaracji Dudy euforycznie odniósł się szef Sekretariatu Górnictwa i Energetyki NSZZ Solidarność Kazimierz Grajcarek, zagrzewając swoich członków do udziału w akcjach Solidarności, które mają „zatrzymać marsz skorumpowanych polityków i czerwonej hołoty po władzę”, związkowcy nie protestowali. Wielu działaczy, tak jak Piotr Duda, uważa, że dzięki polityce socjalnej PiS wypełniane są ich postulaty: niższy wiek emerytalny, podwyżka stawki godzinowej, 500+, Mieszkanie+, darmowe leki – wszak to hasła powiewające na związkowych sztandarach. Toteż PiS zaczyna traktować Solidarność jak swoją: daje i wymaga. Mając oddany związek, niemal partyjny, może krok po kroku zdobywać kolejne przyczółki. Cicha związkowa zgoda na likwidację śląskich kopalń Krupiński i Makoszowy to początek lepienia nowego przymierza. Pomijając zasadność owych likwidacji, należy wytknąć związkowi, że puścił mimo uszu niedotrzymanie wyborczych deklaracji. Czy poprzednia ekipa mogłaby liczyć na tak krótką związkową pamięć? Czy wystarczyłyby zapewnienia, że wszyscy dostaną pracę gdzie indziej? To pytania retoryczne. Jednak wielu związkowców tak otwarte wsparcie PiS przez związkowego bossa Piotra Dudę mocno zaskoczyło. Skąd ten niski ukłon w stronę rządu? – Około 90 proc. członków Solidarności i tak głosowało na PiS, więc z Dudą czy bez niego – nic w tych relacjach się nie zmieni – mówi jeden ze śląskich polityków, dodając, że choć Piotr Duda ma dobre relacje z prezydentem, to na żar uczuć prezesa PiS liczyć nie może i to jest powód jego deklaracji. Tylko skąd wziąć tyle solidarnościowych czapek, żeby „przykryć” dziesiątki tysięcy protestujących? Do związków zawodowych należy w Polsce 11 proc. pracowników. To 1,6–2,4 mln ludzi, wielu przynależy do 2–3 organizacji. Centrale niechętnie dzielą się wiedzą o swojej „sile”, ale można przyjąć, że So