Najgorsze w lotnictwie jest lekceważenie ryzyka. Jestem przedstawicielem starej szkoły zawodowej, kiedy pilotów uczono rzetelnego przygotowania, systematycznego poznawania wszystkich systemów maszyny, na której latają, a dokładnie: kiedy, w jaki sposób i jakiego trybu pracy danego urządzenia używać, jak rozpoznawać awarie, reagować na nie itd.
Lotnictwo nieustannie się zmienia. Pojawiają się nowe narzędzia i systemy, możliwości, przepisy, ułatwienia dla personelu. Jest rozwój, jest poprawa bezpieczeństwa. Dziś jest tak, a jutro inaczej. Ale jedno się nie zmienia: profesjonalizm. Poważne podejście do tego, co się robi, ciągłe skupienie, poszanowanie dla przepisów i tego, co nazywamy „procedurami”, które trzeba znać, ale i rozumieć. Bo czasem ślepe trzymanie się podręcznika może doprowadzić do tragedii. Podręczniki powstają jednak najczęściej po głębokich analizach i krwawych doświadczeniach, dlatego nie wolno traktować ich wybiórczo. Najważniejsze zaś, że żadna instrukcja nie zwalnia od myślenia.
Czytaj też: Lot z prezydentem. VIP-y wozi się bez żadnego trybu?
Smoleńsk i Lublin. Podobieństwa i różnice
Błędem jest wyznaczenie niewłaściwej załogi. Kiedyś „załogę” pojmowano jako zgrany zespół, który się rozumie i zna swoje możliwości. Ale rozwinięto metodę polegającą na tym, że pilotów danej organizacji szkoli się w myśl jednolitych standardów, ucząc ich współpracy w różnych sytuacjach. Dlatego nie jest błędem zestawienie dwóch–trzech dowolnie wybranych ludzi. Błędem jest zestawienie pilotów mających stosunkowo niewielkie doświadczenie.