Nowa Lewica to pierwsza polska partia, która oficjalnie wprowadziła u siebie podział na frakcje, pozostałości po SLD i Wiośnie. Frakcje odzwierciedlają różne poglądy członków partii w granicach wartości i celów partii oraz działają na rzecz ich promocji w jej działalności programowej – głosi statut Nowej Lewicy, który przesądza także, że do którejś z frakcji powinien należeć każdy działacz ugrupowania. Frakcje nie muszą być w ten sposób sformalizowane, od innych form życia partyjnego różnią się zasadniczo tym, że łączą polityków nie tylko ze względu na powiązania towarzyskie, sympatie i antypatie czy taktyczne sojusze, lecz przede wszystkim z racji odmienności programowej od dominującego w danym ugrupowaniu nurtu. Jak – przy ścisłym trzymaniu się tej definicji – wygląda sytuacja w PiS? Czy opisując życie wewnętrzne partii rządzącej, można już mówić o frakcjach?
Testowanie Mateusza
W tzw. przestrzeni medialnej od frakcji w PiS aż się roi. Frakcja Mateusza Morawieckiego, frakcja Jacka Sasina, frakcja Beaty Szydło, zakonnicy z PC. Podobno – tak twierdzą posłowie PiS – nawet Ryszard Terlecki zaczął sobie budować grupę wsparcia, do której należą m.in. rzeczniczka PiS Anita Czerwińska, sekretarz klubu Barbara Bartuś czy jej zastępczyni Joanna Borowiak.
Łatwo można więc dojść do wniosku, że PiS jest podzielony jak nigdy. Wniosku co najmniej pochopnego. Wspomniane „frakcje” programowo trzymają się raczej linii wytyczanej przez Jarosława Kaczyńskiego, a ich malownicze nieraz starcia wynikają z konfliktów personalnych. W PiS trwa nieustanna rywalizacja: o bieżące wpływy w rządzie, spółkach skarbu państwa lub okręgu wyborczym, o przyszłą pozycję w partii (z sukcesją w tle). To nie są zwarte grupy scementowane wspólnymi poglądami, lecz mozaika taktycznych sojuszów zawieranych w celu walki z kimś, kogo nie lubi się jeszcze bardziej niż teraźniejszego sojusznika.