Mężowie zaufania
Duda i Morawiecki: mężowie zaufania, „dobre twarze PiS”? To groźny mit i wabik
W ostatnim czasie ukazało się sporo wpisów i tekstów, gdzie bardzo chwaleni są prezydent Duda i premier Morawiecki. Otóż – jak można przeczytać – Duda „zostanie zapamiętany” za swój wojenny okres, podobnie jak Churchill za drugą wojnę, mimo że wcześniej słynny brytyjski premier miewał gorsze momenty. Podobnie rola Dudy w międzynarodowym proukraińskim froncie ma usuwać w cień jego wcześniejsze winy wobec ustroju państwa. Zresztą potrafi być „bezpiecznikiem”, bo czasami wetuje. Poza tym „opozycja powinna stawiać na Dudę” i dbać o dobre relacje z nim, bo to może być jej główny partner po zmianie rządów na jesieni. Według chwalących Duda już się moralnie wykupił z PiS, dorósł jako polityk wagi ciężkiej, stał się mężem stanu, a co było, minęło, każdy ma prawo do błędów. Także jego unik, czyli skierowanie ustawy o SN do Trybunału Konstytucyjnego, zresztą wbrew wcześniejszym deklaracjom o wecie, został uznany za przejaw niezależności prezydenta i stanie „ponad podziałami”.
Świetną passę ma także Mateusz Morawiecki, jest podobno o „klasę wyżej” niż inni politycy PiS, reprezentuje najbardziej umiarkowane, gołębie skrzydło PiS, stara się porozumieć z Europą i potrafi namówić na to prezesa Kaczyńskiego; hamuje, podobnie jak Duda, „największe szaleństwa obecnej władzy”. To po prostu „technokrata” i nie powinien być mieszany z partyjną ekstremą. Co ważne, jest głównym przeciwnikiem Zbigniewa Ziobry, co już jest wielką zaletą szefa rządu. Poza tym ma wokół siebie grupę młodych, zdolnych współpracowników, którzy są dalecy od ortodoksyjnej prawicowej ideologii, a bliżsi urzędniczemu, profesjonalnemu pragmatyzmowi. Morawiecki wręcz tworzy coś na kształt apolitycznego korpusu cywilnego, co zawsze było niespełnionym marzeniem polskiej polityki.