O czerwcowych wyborach do Parlamentu Europejskiego robi się coraz głośniej. Na razie głównie za sprawą nazwisk pojawiających się kandydatów. I wojen podjazdowych toczonych w poszczególnych partiach, bo miejsce w Brukseli i Strasburgu jest niewątpliwie atrakcyjne, także ze względów finansowych. Prezes Jarosław Kaczyński zapowiada, że z grona posłów PiS tylko Zbigniew Ziobro dostał zgodę na kandydowanie do PE. Na ogół tłumaczy się to jego kłopotami z prawem w kraju oraz możliwością zdobycia sporej liczby głosów dla partii w Małopolsce, ale czy nie ma w tym głębszego podtekstu? Jeżeli Ziobro zniknie ze sceny krajowej, zniknie także symbol największych patologii rządów PiS, czyli upartyjnienia wymiaru sprawiedliwości. Czy więc wysłanie Ziobry do PE nie jest także elementem głębszej zmiany strategii PiS, próby odzyskania politycznego centrum? Widać przecież, że prezes złagodniał i wyszlachetniał, zmienił otoczenie na kobiece.
Strategie w talii
A co po drugiej stronie? Czy Donald Tusk zaprasza na listy PO panią komisarz Danutę Hübner wyłącznie dla jej wyjątkowej kompetencji? Czy nie jest to sygnał, że i on próbuje umocnić swoje ugrupowanie właśnie w centrum, a nawet na centrolewicy, czyli uzyskać pewną równowagę między skrzydłami partii? Wysuwając na czoło parę Jerzy Buzek-Danuta Hübner przy okazji marginalizuje nieco wpływy Jacka Saryusza-Wolskiego, który ideowo był człowiekiem Rokity, współautorem hasła „Nicea albo śmierć”, i dla którego ambicji zostania szefem komisji spraw zagranicznych PE Platforma musiała poświęcić ważną komisję budżetową, którą mógł objąć Janusz Lewandowski.