Bardzo mi się spodobała historia z naszym Stadionem Narodowym. Rozumiem oczywiście, że ludzie, którzy przyjechali z daleka, często całymi rodzinami – po czym musieli obejść się smakiem lub szukać zakwaterowania w nieludzko drogiej Warszawie, płacąc przy tym za wyżywienie, komunikację miejską i trwoniąc czas – mogą być słusznie wściekli i domagać się sowitego odszkodowania, które im się ze wszech miar należy. Nie zmienia to faktu, że rzecz jest sama w sobie nieodparcie komiczna. Jacques Carelman wydał u Ballarda w 1976 r. dwa tomy leksykonu „Rzeczy nie do znalezienia (bezużytecznych)”. Czegóż tam nie ma: rower z dwiema kierownicami z przodu i z tyłu, pływająca gilotyna dla marynarzy, strzelba z lufą zawiązaną na supełek, pantofle nocne ze szpilkami do biegania po domu, prysznic z parasolem chroniącym przed wodą etc. etc. Gdyby pisał trzeci tom, nasz Stadion Narodowy znalazłby się w nim na poczesnym miejscu. „Najnowocześniejszy stadion Europy” wyposażony w dach, który nie zamyka się podczas deszczu i mrozu, czyli jedynie wtedy, kiedy jest akurat potrzebny. Tego nie wymyśliliby ani surrealiści, ani sam Carelman, chociaż „Combat” pisał o jego dziele: „Brewiarz fantazji i triumfującego szaleństwa”, zaś „Le Figaro Litteraire” przestrzegało: „Bardzo to śmieszne, ale i niepokojące”. Kolejnym etapem wodewilu stały się wzajemne oskarżenia. Otóż, umówmy się od razu – nie można mieć żadnych pretensji do konstruktorów areny. Każdy ma prawo mieć swoje poczucie humoru, fiołki w głowie czy też jedno i drugie jednocześnie. Wyobraźmy sobie, że jakowyś inżynier wymyślił wycieraczki do samochodów niedziałające w deszcz, a tylko przy pięknej pogodzie i wtedy kiedy na szybach nie rozbijają się żadne owady i liście nie spadają z drzew. A co? Nie wolno mu? Byłby to nawet jakiś wynalazek tak uregulować mechanizm, żeby działał wyłącznie wtedy, kiedy nie jest nikomu do niczego potrzebny. Zanim jednak nasze auto z rewelacyjnymi wycieraczkami weszłoby do masowego użytku, powinno przejść przez coś takiego, co w kazamatach PRL nazywało się „komisja sprawozdawczo-odbiorcza” i musiało zadecydować, czy projekt odpowiada przeróżnym wymogom bezpieczeństwa, użyteczności, funkcjonalności itp. Nie wiem, jak się dzisiaj ta instytucja homologująca nowości nazywa, kto nią kieruje i jest za nią odpowiedzialny. Ale ona i tylko ona jest za wszystko odpowiedzialna. Mogłaby oczywiście wyrzucić twórcę nowoczesnych wycieraczek gdzie pieprz rośnie, ale to samo winna była uczynić z konstruktorami dachu Stadionu Narodowego i znaleźć innych wykonawców. Tymczasem całe błoto wylewa się nagle na głowę PZPN i Grzegorza Laty. Kwestia tylko, w czym oni są akurat winni? Mieliśmy w Polsce solidnego prezesa PZPN, byłego sędziego Michała Listkiewicza. Władający wieloma językami, znający wszystkich, był naszą wizytówką na Zachodzie i załatwił mnóstwo. Ale rzeczywiście nie umiał (choć robił wszystko) zapanować nad gangreną toczącą organizację w wielu sprawach. Wybrano więc legendę – Grzegorza Latę. Teraz, kiedy zresztą jego prezesura się kończy, zarzucono mu, tak to jest z chłopcami do bicia, winę za narodową sprawę dachową. Co ma lato do jesieni albo – jeśli ktoś woli – piernik do wiatraka? Gdybym miał pieniądze i urządził bal w wynajętej „najnowocześniejszej w Europie, superbezpiecznej sali”, a nagle pourywały się abażury i opadły na tańczących, to ja miałbym za to odpowiadać? Czy może jednak ten, co je zamocowywał, a przede wszystkim zamocowania sprawdzał? Moja wina w tym tylko, że uwierzyłem wynajemcy, który skądinąd legitymował się tysiącem certyfikatów i artykułów w prasie, jaka ta sala wspaniała, nowoczesna i bezpieczna. Świństwo polega na tym, że tysiącom ludzi wmawia się teraz, żeby występowali z roszczeniami do PZPN właśnie, podczas kiedy inni umywają rączki, starannie je mydląc. Telewizja francuska podaje od czasu do czasu, jaka była skuteczność jej prognoz pogody. 80 proc. to wynik znakomity. I słuszn