I tak oto wkraczamy w rok 2013. Strzelają korki szampanów. Fajerwerki, konfetti. Panie w balowych sukniach chylą się ku wykwintnym panom i, jak pisał Jan Lechoń, „Przelotnie a zalotnie przechylają głowę//I mówią czarnym frakom: »Przyjdźcie do nas jutro!«//I podają im usta za podane futro”. Tymczasem znowu zgłupieliśmy o rok. Podług kompetentnych danych Institute on Religion and Civic Values (IRCV) mieliśmy w 2012 r. około dwudziestu „ognisk zapalnych”, gdzie porywa się ludzi, morduje bezkarnie lub żąda za nich astronomicznych okupów. W tym roku będzie ich przypuszczalnie więcej, a jeśli nawet tyle samo, to (postęp obowiązuje) „bojownicy” uzbrojeni będą lepiej, co przekłada się na odpowiednio większą liczbę trupów. Nie wspominam rzecz jasna o terrorystach, którzy działają poza „ogniskami” i zdążyli już spowodować, że na byle lotnisku trzeba zdjąć buty, wyzuć się z pasków do spodni, na bogatszych prześwietlają was do kręgosłupa, a kamery śledzą każdy krok podczas najgłupszego spaceru z pieskiem. Jakiż w tym brak ufności w inteligencję człowieczą! Wbrew tysiącom kamer zainstalowanych na każdym krawężniku przestępczość statystycznie ani o piędź nie spada. Owszem, łapie się częściej prymitywów wyrywających staruszkom torebki. Ale inteligencja na inteligencję, wielkie rozboje, których autorzy zbadali zasięg kamer lub możliwość ich unieruchomienia, rośnie z roku na rok. W sumie statystyki przestępczości przy wszystkich zawahaniach pozostają więc na tym samym poziomie. Dokładnie tak samo jak mylił się Karol Marks, że pośród równych nie będzie już zawiści, mylą się neoliberałowie, wierząc na przykład w banki, będące wszakże siedliskiem krętactwa i deregulacji rynków. Wraz z rokiem 2013 wchodzimy w nową fazę kryzysu. Na czym polega kryzys? Z partykularnego punktu widzenia, który podziela ze mną parę miliardów ludzi – na tym, że żyje się nam gorzej, ceny rosną nieskończenie szybciej niż pensje i na koniec miesiąca zjadamy podeszwy od butów albo zaciągamy pożyczki, po których już nawet podeszwa nie smakuje. Zostawmy w spokoju uczone dywagacje ekonomistów. Jeszcze parę lat temu kryzysu nie było. Skoro się pojawił, to bez względu na ich najbardziej uczone teorie (pozwólcie mi tym razem być „populistą”) albo pracujemy mniej i gorzej, co mi się empirycznie nie zgadza, albo nasze władze pakują pieniądze w najzupełniejsze bezsensowności. Na wojnę w Iraku wydaliśmy równowartość dziesięciu szpitali, na Afganistan trzykroć więcej. Nie dostaliśmy w zamian ani centa. Natomiast zebraliśmy papierki z najuroczystszymi podpisami. Co znaczą te rękopisy – nauczyliśmy się rzekomo wiedzieć w ciągu ostatniego wieku. Jako się jednak rzekło, jesteśmy głupsi z roku na rok. Nie grozi nam atak niemiecki ani rosyjski. Wydawanie pieniędzy na obronę przed nimi (zresztą i tak przegralibyśmy z kretesem) jest wyrzucaniem pieniędzy do śmietnika, w szczególności już gdy chodzi o Stany Zjednoczone, które sprzedają złom nie za gruszki na wierzbie, które zapowiadał Leszek Miller, ale za ciężkie miliardy. Przyszłością Polski pozostaje Europa zjednoczona gospodarczo, politycznie, wizowo etc., zapewniająca nam nie tylko bezpieczeństwo, rosnący poziom kultury, ale przede wszystkim ów swobodny oddech od Pedro Salinasa po Johannesa Linnankoskiego, jakiego nie mieliśmy od stuleci. Czytamy jednak coraz częściej, że Bruksela równa się stalinowskiej Moskwie, biada więc każdemu, kto by się z nią łączył. Przykładem nieuczciwości tego rozumowania jest Grecja. Owszem, każdy lubi żyć ponad stan i chyba kogo jak kogo, ale Polaków akurat nie trzeba o tym przekonywać, sam byłem świadkiem przyjęć przerastających najśmielsze wyobrażenia gospodarzy. Dzisiaj Unia Europejska pakuje miliardy w Grecję. Czy kiedy przyjdzie kolej na nas, dalej będziemy mówili o „stalinowskiej Brukseli”? Założę się, że tak, bo będzie nam za mał