Wyższość kultury polskiej nad innymi nie podlega w ogóle dyskusji. Podkreślam „w ogóle”, gdyż zawsze znajdą się tacy, którzy w szczegółach będą chcieli zachachmęcić. Tym ważniejsze jest wciąż ukazywanie nadwiślańskiej przewagi w konfrontacji z tym, co się na świecie dzieje. Francja żyje od paru tygodni straszliwą aferą, że minister Jerome Cahuzac nakłamał, zapewniając senat, parlament, prezydenta i Francję, że nie ma konta w bankach szwajcarskich. Tymczasem bank zeznał, że i owszem, 600 tys. euro Cahuzaca spoczywa w jego sejfach. Kłamca wyrzucony został z rządu, zmuszony do ustąpienia z parlamentu, skazany na śmierć cywilną. Jeżeli przyjrzymy się jednak sprawie po naszemu, po polsku… Cahuzac się przyznał. A któż to nie wiedzieć czemu tak się przyznaje? Pod czyim był naciskiem, pod jakim szantażem? W prawie karnym, polskim również, przyznanie się do winy nie stanowi ostatecznego dowodu. Cóż więc w istocie świadczy przeciw Cahuzacowi? Deklaracja banku. Wiemy wszyscy, że bankierzy to krwiopijcy i złodzieje. Jakaż być więc może wiarygodność ich enuncjacji? Zauważmy przy tym, że zainteresowanych destabilizacją francuskiego rządu było i jest wielu. Anglicy nigdy nie wybaczyli Francji utraty Calais – bezcennego przyczółka na kontynencie, a tym bardziej upokorzenia, jakie zgotowała im Joanna d’Arc – małolatka, chłopka i do tego jeszcze, jak powiadają, dziewica. Niemcy flirtują ze skoligaconym po Wehrmachcie Tuskiem, żeby zabezpieczyć sobie tyły i wyciągnąć łapy po Alzację i Lotaryngię. Włosi czułym okiem patrzą na Korsykę i tamtejszą mafię, krew z krwi i kość z kości sycylijskiej i sardyńskiej; przydałaby się też zemsta za przywłaszczenie sobie przez żabojadów Napoleona Bonapartego, najwybitniejszego po Juliuszu Cezarze włoskiego wodza. Spośród wielu możliwych wątków najprawdopodobniejszy wydaje się jednak trop moskiewski. Ile metrów dzieli konsulat rosyjski w Genewie od inkryminowanego banku? Niecałe trzysta! Czy żona konsula, agentka KGB (jak wiadomo, każdy Rosjanin, który przekroczy granicę na Bugu, to mafioso, agent KGB albo GRU, jak zaświadczają dzieła wybitnego historyka Wiktora Suworowa), nie miała więc możliwości spotkać się z jego dyrektorem? A jeśli miała, to czy się nie spotkała? Takiej głupiej to by już centrala na placówkę nie wypuściła. Skoro się więc spotkała, to o czym niby rozmawiali? O pogodzie i sztuce? Widzę, że bierzecie mnie za większego idiotę, niż jestem. A dyrektor ma dzieci? Troje. To co, niby GRU (vide jeszcze raz dzieła Wiktora Suworowa) od dawna ich nie namierzyło? Nawet jeśli nieznośne są bachory, to chciałoby się je utrzymać przy życiu… A Cahuzac ma rodzinę? Ależ jak najbardziej. Teraz i ostatni głąb zrozumie, jak dziwnie się to wszystko splata i nareszcie pozwala złożyć do kupy wszystkie puzzle afery. Nie jest oczywiście wykluczone, że wewnętrzni francuscy wrogowie lewicowego rządu też maczali w tym ręce. Kto na przykład przestawił doniczkę w domu naprzeciw ruskiego poselstwa, dając znak konsulowej, że droga wolna? Ale to są już drugorzędne okoliczności. Istota w tym się zasadza, że coś było na rzeczy, a jeśli nie było, to mogło być, czyli było. Tymczasem Francuzi uznali od razu, że Cahuzac kłamał. Ogłupiały ten naród wierzy bowiem w kartezjańską logikę. Ale gdzie tu logika? Jeżeli Cahuzac kłamał, że nie ma konta, to jest kłamcą. Kłamca kłamie – to chyba oczywistość sama. Jeżeli więc Cahuzac głosił później, że ma konto, to też kłamał. Jedno kłamstwo na plus, drugie na minus. Plus z minusem się znoszą, innymi słowy nie o Cahuzaca chodzi. „Inni szatani byli tam czynni” – jak brzmi ulubiony cytat Jarosława Kaczyńskiego z Kornela Ujejskiego. Klucz do całej tej szemranej sprawy leży na biurku Putina. A kłamstwo? Kłamstwo jest to sprzeciwienie się prawdzie. Co jest prawdą? Podług naiwnych Francuzów to, co potwierdzają dowody, wiedza i zdrowy rozsądek. Cóż za prostactwo! Wiedza? Twierdzić, że ktoś wie lepiej – zbadał, przebadał, toż to zaprzeczenie samej idei demokracji. Zdr