PiS długo wydawał się teflonowy, odporny na afery i skandale, za to opozycja krucha i niewidoczna jak szkło. To się zmienia. Anty-PiS, czyli sprzeciw wobec nadużyć i nieudolności tej władzy, przestaje być pozą, a staje się pilnym, pozytywnym programem, właściwie – ratunkowym.
Władza PiS, choćby używała najbardziej gorącej antyrosyjskiej retoryki, działa na rzecz budowania Europy z marzeń Putina. Fakt, że PiS ewidentnie sprzyja jego planom, choć ten ma stać za „zamachem” smoleńskim i zbrodniczo napadł na Ukrainę, dodatkowo obciąża władzę, pokazuje głęboką niemoralność i hipokryzję prowadzonej przez nią polityki.
Węgla może zimą zabraknąć, ale nie igrzysk.
Wiele państw przesuwa się dziś ku autorytaryzmowi, choć ich odległość od demokratycznego standardu bywa różna i zmienna. Myślę, że Polska jest na tej skali gdzieś w jednej trzeciej drogi, może 4 na 10.
Kaczyński w swoich opowieściach potrafi połączyć Bismarcka, KPO i sejmową opozycję.
Władza PiS szuka ucieczki przed feralną zimą, łapiąc się wszystkiego, co odwróci uwagę od węgla, gazu, inflacji, cen i stóp procentowych. Sporo wskazuje na to, że po raz pierwszy od dawna może się to rządzącym nie udać.
Ta władza nie tylko zawłaszcza publiczne pieniądze, jest także złodziejem naszej przyszłości i czasu.
Niby to nie nasza sprawa, ale szkoda by było brytyjskiej monarchii. Dla nas, którzy uważamy się za republikanów i demokratów, to nostalgiczne przypomnienie, że państwo to dużo więcej niż rząd, a partyjny monarcha, bez względu na to, jak sam się widzi, zawsze pozostanie co najwyżej plemiennym kacykiem.
Pokolenia, które zaznały w Polsce „realnego socjalizmu”, mają powody, aby wspominać Michaiła Gorbaczowa z wdzięcznością.
Suwerenność à la PiS jest nie do pogodzenia z „zachodnim” systemem politycznym, prawnym, etycznym.