Patrick Modiano urodził się w 1945 r. w Paryżu (ma poza tym włosko-belgijsko-żydowskie korzenie). Główne wątki jego twórczości to pamięć, zapomnienie, poczucie winy i krzywdy. Jest autorem ok. 30 książek, głównie powieści, ale też utworów dla dzieci i scenariuszy filmowych.
Zasłynął jednak przede wszystkim z powieści, zwykle niewielkiego formatu (do 150 stron), skondensowanych formalnie i niemal zawsze stanowiących wariację na temat pamięci i poszukiwania tożsamości. Częściej tłumaczony na szwedzki niż angielski. W 1978 r. otrzymał prestiżową Nagrodę Goncourtów za powieść „Rue des boutiques obscures” („Ulica ciemnych sklepików”).
W Polsce przetłumaczono tylko kilka książek Modiano (wspomnianą „Ulicę ciemnych sklepików”, poza tym „Zagubioną dzielnicę”, „Przyjechał cyrk”; większość ukazała się na polskim rynku w latach 90.). Teraz to się najpewniej zmieni.
69-letni autor jest jedenastym Francuzem, który otrzymał literacką Nagrodę Nobla.
„Największym skandalem związanym ze zwycięstwem Modiano jest to, że po raz kolejny wielkim przegranym okazał się Philip Roth” – pisze „The Guadian”. Szwedzka akademia znów nie wskazała jednego z wymienianych corocznie kandydatów (np. Harukiego Murakamiego), nagrodziła pisarza nierozpoznawanego zbyt szeroko, ale takiego, który mimo to w historii literatury wyraźnie się zaznaczył.
Modiano wiele ma wspólnego z Georges’em Perecem – obaj byli wychowankami Raymonda Queneau, słynnego postmodernisty, łączy ich też przedmiot zainteresowań: pamięć w jej indywidualnym i historycznym wymiarze.