Osoby czytające wydania polityki

„Polityka” - prezent, który cieszy cały rok.

Pierwszy miesiąc prenumeraty tylko 11,90 zł!

Subskrybuj
Kultura

Jak zostałem hejterem

Kawiarnia literacka

Strach przed internetowym hejterem to strach przed nieznanym.

Bo kim jest ten facet, który z wrodzoną lekkością, ale i wprawą profesjonalnego heraldyka/archiwisty wynajdzie każdemu bohaterowi artykułu na Gazeta.pl semickie pochodzenie? Kim jest ten gość, który zawsze nazwie Rosjan kacapami, feministki nieogolonymi lesbami, PO zdrajcami Polski, katolików oszołomami? Kim są ci ludzie, którzy potrafią – niekiedy, trzeba im to przyznać, całkiem dowcipnie – upaćkać każdego w błotku, nawet jeśli upaćkany wyniósł na rękach czwórkę dzieci z pożaru albo własnymi rękami kopał studnie w Afryce?

Kto to jest? Kim oni są? Gdzie oni mieszkają?

Wyobraźnia podpowiada ci, drogi czytelniku, frustrata o lepkich paluchach, ze ślinką w kąciku ust i z żałobą za paznokciami, przyrośniętego do komputera, który jest ledwo widoczny zza kartonów po pizzy. Albo ubranego w przyciasny sweter, mieszkającego wciąż z matką, neurotycznego prawiczka po czterdziestce, o wzroku cyklofrenika. Albo pryszczatego nastolatka, który jeszcze parę godzin temu został przekopany po wuefie przez starszych kolegów, bo ci nie mieli nic lepszego do roboty. Ale to są tylko wyobrażenia, stereotypy, domysły. Próba zracjonalizowania smutnej prawdy, że ludzie nie są ze swojej natury pomocni, przyjaźni, ekumeniczni, że najzwyczajniej w świecie bywają wściekli i nienawistni.

Ktoś – może to był buddyjski mędrzec, a może Paolo Coelho – powiedział, że między zrozumieniem a usprawiedliwieniem jest wielka, niepojęta dla wielu różnica. Wierzę w tę maksymę i sam ją stosuję; nie usprawiedliwiam ludzi rozbryzgujących dookoła siebie w internecie tony werbalnego szamba, ale ich rozumiem.

Polityka 10.2015 (2999) z dnia 03.03.2015; Kultura; s. 75
Oryginalny tytuł tekstu: "Jak zostałem hejterem"
Reklama