Kazimierz Kutz urodził się 16 lutego 1929 r. w Szopienicach w rodzinie powstańców śląskich – był drugim z pięciorga dzieci Anastazji (z domu Kamińska) i Franciszka Kuców. Ojciec, prosty kolejarz, zmienił przed wojną pisownię nazwiska w ramach akcji repolonizacji Śląska. Czołówki pierwszych filmów Kutza sygnowane są przez Kuca: – Do „tz” wróciłem w latach 60. z przekory, żeby pokazać, iż jestem wolny i niezależny, i z potrzeby odcięcia się od mentalności stada tak charakterystycznej dla moich rodaków – tłumaczył Kutz. (Po 1939 r. śląskie i z polska brzmiące nazwiska zniemczano, a po wojnie ponownie spolszczano).
Czytaj także: Wszystko przez ten Śląsk
Kazimierz Kutz – do rany przyłóż
W 1944 r. po ukończeniu niemieckiej podstawówki pojechał na tzw. landjahr – były to obowiązkowe roczne roboty w Rzeszy dla dzieci powstańców, którzy nie podpisali volkslisty. Trafił do bauera pod dzisiejszy Bolesławiec. „Landówę” mile wspominał, ponieważ został tam zmuszony do utraty dziewictwa. Kutz lubił opowiadać o swoim nienasyconym erotyzmie, który dotknął go już we wczesnym dzieciństwie, ale dopiero na robotach zaczęły spełniać się marzenia. Taki to był czas, że wszystko, co nosiło spodnie, było wybite albo na frontach: – Zainteresowanie kobietami to moja wielka życiowa ułomność – mówił Kutz. Nawiasem mówiąc, to jedyny u nas artysta, reżyser i polityk, który tak szczerze przyznawał się do swoich erotycznych pasji.
Nieprawdą jednak jest, co się artyście przypisuje, że miał żon więcej niż Henryk VIII. Tylko trzy: w 1957 r.