Trwa nieformalny wyścig o tytuł najjaśniej świecącej w świecie gwiazdy polskiej sztuki. Po wystawie Andrzeja Wróblewskiego w madryckim muzeum Reina Sofia wydawało się, że to on może zawładnąć wyobraźnią miłośników sztuki na całym globie. W pewnym momencie, dzięki ekspozycjom w Tate Liverpool i Stedelijk w Amsterdamie, gwałtownie wyrwał do przodu Edward Krasiński. Mocną odpowiedź zgotowała mu para Kobro/Strzemiński, trafiając do sal paryskiego Centre Pompidou. A cały czas blisko szpicy utrzymuje się Alina Szapocznikow. I wszystkiego można się jeszcze spodziewać po recepcji dzieł Romana Opałki.
W tej rywalizacji Magdalena Abakanowicz wydawała się pozostawać w tyle. W ostatnich latach życia (zmarła w 2017 r.) bardzo ciężka choroba nie pozwalała jej na aktywność zawodową. Do tego, wobec silnej presji na promocję rodzimej awangardy, zdawała się ze swym dorobkiem artystycznym nieco odstawać od oczekiwań światowego art worldu. 2019 r. przyniósł jednak zasadniczą odmianę i gwałtowne przyspieszenie kariery, choć już, niestety, w ramach życia po życiu.
Zaczęło się w kwietniu od wystawy zorganizowanej przez Instytut Adama Mickiewicza w Łotewskim Narodowym Centrum Sztuki w Rydze. Pokazano wówczas 20 obiektów, ciekawie zaaranżowanych we wnętrzu dawnego romańskiego kościoła. Później ta wystawa, poszerzona i przearanżowana, trafiła do Centrum Rzeźby Polskiej w Orońsku, a towarzyszyło temu poświęcone artystce międzynarodowe sympozjum naukowe. Jesienią otwarto dużą wystawę w Muzeum Sztuki w rumuńskiej Timisoarze i spotkała się ona z ciepłym przyjęciem krytyki i dużym zainteresowaniem publiczności. A na zakończenie roku mocny akcent: wystawa w londyńskiej filii słynnej, prestiżowej galerii Marlborough. Warto przypomnieć, że Abakanowicz współpracowała z nią na zasadzie wyłączności przez wiele lat, przygotowując liczne wystawy, głównie w siedzibie galerii w Nowym Jorku.