Rok 2011 był dla Spielberga bardzo pracowity. Wyreżyserował dwa filmy fabularne – co jednak nie jest jakimś nadzwyczajnym wyczynem w karierze cesarza Hollywood. Od czasu do czasu, gdy kręci filmy naszpikowane efektami specjalnymi – jak „Raport mniejszości”, „Zaginiony świat: Jurassic Park” albo „Przygody Tintina” – równolegle, aby nie zapomnieć, do czego został stworzony, bierze na warsztat ambitniejsze pozycje. Wbrew podniosłemu tytułowi „Czas wojny” (z nadania polskiego dystrybutora, w oryginale jest „War Horse” – koń wojenny) z poważną epicką sagą, jak „Lista Schindlera”, nie ma nic wspólnego. Co warto zawczasu wiedzieć, aby nie przeżyć mocnego rozczarowania.
Jest to wzruszające, zrealizowane z dużym rozmachem kino familijne, głównie jednak dla młodszych dzieci, które nigdy nie widziały „Czarnego mustanga” ani frontowych walk w okopach. Treścią dwuipółgodzinnego widowiska są losy pięknego rumaka odchowanego i ułożonego przez wrażliwego, zakochanego w nim nastolatka.
Po zamachu na arcyksięcia Franciszka Ferdynanda Habsburga w Sarajewie, kiedy w Europie rozpętało się piekło I wojny światowej, koń zostaje sprzedany brytyjskiemu kapitanowi. I od tej chwili, przechodząc z rąk do rąk, staje się niemym świadkiem losów swoich kolejnych właścicieli, m.in. niemieckich dezerterów i rezolutnej Francuzki wychowywanej przez dziadka. Pomijając fabularną naiwność oraz bajkową konwencję, które mogą odstraszyć starszych widzów pamiętających „Lotną” Wajdy, warto doczekać sceny ratowania konia zaplątanego w druty kolczaste na ziemi niczyjej rozdzielającej niemiecko-francuskie pole bitewne. To bez wątpienia najoryginalniejszy i najzabawniejszy epizod tej przygodowej epopei poświęconej zarazem bezgranicznej miłości chłopca do inteligentnego ogiera, jak i absurdom wojny.
Czas wojny, reż. Steven Spielberg, prod. USA, 147 min