Nos to bardzo ważna część anatomiczna każdego dziennikarza i pisarza. Oto dowód. Widać ten pomysł wisiał po prostu w powietrzu. I było tylko kwestią tego, kto go wywęszy. Nos mi dopisał i w 2006 roku ukazała się na rynku księgarskim książka zatytułowana „Krwawa historia smaku”. Opisałem w niej m.in. historię kakao, kawy, kartofli, pomidorów, pieprzu i innych przypraw. Krew z kart tej książki sikała ostro, bo wojny i pojedyncze morderstwa silnie naznaczyły historię opisywanych produktów. Aby zapobiec nadmiernemu zdenerwowaniu czytelników, każdy rozdział zakończyłem kilkunastoma stosownie dobranymi przepisami kulinarnymi.
Minęły trzy lata i oto na naszym rynku pojawiła się książka australijskiego autora o podobnym tytule „Historia smaku”. Bryan Bruce podróżuje po wielu kontynentach w poszukiwaniu nieznanych smaków i – znalazłszy coś co go szczególnie interesuje – sięga w najodlegleszją nawet historię, by ją czytelnikom zaprezentować. W swej książce, okraszonej wspaniałymi anegdotami sprzed wieków i współczesnymi przedstawia rodowody kakao, kawy, pieprzu, pomidorów…
Mimo że historia tych produktów jest mi doskonale znana, też przecież jeździłem tymi samymi szlakami i przesiadywałem w bibliotekach dogrzebując się do fascynujących faktów, to czytałem tę nową książkę z wypiekami na policzkach. Mój australijski kolega z takim talentem i znawstwem opisał swoje podróże, że aż mu często zazdrościłem. Zwłaszcza gdy przytaczał nie znany mi fakt lub opisywał szczególnie atrakcyjną przygodę. Na dodatek Bruce opisał także historię mąki, oliwy, cebuli.
Dodać muszę, że australijski autor odpowiada też na pytania wręcz epokowe: co nas ochroni przed wampirami? Lub: jakie warzywo przyspieszyło rewolucję? Albo: czy czekolada i seks to najlepsze zestawienie? Kogo te zagadnienia nurtują, bo mnie oczywiście tak, ten musi sięgnąć po książkę.
A bardzo to smakowite opowieści. „Historia smaku” stanęła na honorowym miejscu w mojej bibliotece.
Bryan Bruce, Historia smaku, tłum. Ewa Kleszcz, Wydawnictwo Carta Blanca, Warszawa 2009, s. 199