Osoby czytające wydania polityki

„Polityka”. Największy tygodnik w Polsce.

Wiarygodność w czasach niepewności.

Subskrybuj z rabatem
Muzyka

Umarli nie umarli

Recenzja płyty: Dead Can Dance, "Anastasis"

materiały prasowe
Płyta nie przynosi niczego zaskakującego.

Płyty brytyjsko-australijskiego duetu Lisy Gerrard i Brendana Perry’ego były kiedyś jak podróże na nieznany ląd. Ta najnowsza, pierwsza wspólna od 16 lat, brzmi na tym tle raczej jak powrót do znajomej krainy. Nie przynosi niczego zaskakującego, ale dalej nikt nie potrafi w takich proporcjach łączyć wpływów muzyki dawnej i etnicznej z nowofalowymi naleciałościami i syntezatorami. Trudno sobie to nawet wyobrazić w wersji niewpadającej w kicz, a DCD realizacja takiego karkołomnego zadania udaje się nie gorzej niż kiedyś.

Członkowie grupy równo podzielili pomiędzy siebie obowiązki wokalne i choć większe wrażenie robią kompozycje z partiami Perry’ego, to najsłabszym punktem wskrzeszonego duetu są teksty wznoszące się ku jakiejś pradawnej mitologii, ale lądujące blisko rejonów New Age i hipisowskich ideałów. Ale to niewielka cena za skuteczne budowanie klimatu uduchowienia i tych kilka estetycznych dreszczy, których w najlepszych momentach płyty doznają fani.

Dead Can Dance, Anastasis, PIAS

Polityka 36.2012 (2873) z dnia 05.09.2012; Afisz. Premiery; s. 79
Oryginalny tytuł tekstu: "Umarli nie umarli"
Więcej na ten temat
Reklama

Czytaj także

null
Ja My Oni

Jak dotować dorosłe dzieci? Pięć przykazań

Pięć przykazań dla rodziców, którzy chcą i mogą wesprzeć dorosłe dzieci (i dla dzieci, które wsparcie przyjmują).

Anna Dąbrowska
03.02.2015
Reklama

Ta strona do poprawnego działania wymaga włączenia mechanizmu "ciasteczek" w przeglądarce.

Powrót na stronę główną