I kto by to pomyślał? Zespół Pustki, nazywany czasem „formacją avantpopową”, był zwykle bliżej „avant” niż „pop”, a tymczasem najnowsza płyta „Safari” okazuje się intrygującym przypadkiem eksperymentowania na lżejszej muzyce i to bynajmniej nie po to, by ją od razu dekonstruować i dezawuować. Pustki, skupione (jak zawsze) na precyzyjnym generowaniu czystych dźwięków, z potężnym (jak zawsze) atutem słodkiego, subtelnego głosu Basi Wrońskiej, tym razem łączą te walory z przebojowymi melodiami i nieoczekiwanie tanecznym rytmem. Ba! Mamy na płycie nawet próbkę wykorzystania gospelowego chóru i soulowego talentu Basi (piosenka „Nie tu”), a w utworze „Po omacku” Radek Łukasiewicz dowodzi, że potrafi być lirycznym wokalistą. Tak, są na płycie ślady dobrze znanej z wcześniejszych dokonań poetyckiej melancholii, ale o wiele więcej jest energii, w tekstach zaś całkiem sporo ironiczno-groteskowego obrazowania, przypominającego nagrania Ballad i Romansów. Pierwsze, jasne wrażenie po przesłuchaniu „Safari” streszcza się w okrzyku entuzjasty: „Pustki są fajne!”.
Pustki, Safari, ART2 Music, Agora